Η ψευδαίσθηση της Ελευθερίας

«Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας θα συνεχίζεται για όσο είναι κερδοφόρα. Όταν θα γίνει υπερβολικά ακριβή, θα ρίξουν κάτω το σκηνικό, θα σπάσουν τα τραπεζάκια και τις καρέκλες και θα δούμε γυμνό τον τούβλινο τοίχο του θεάτρου»
Frank Zappa

Αυτά, ώστε να γνωρίζουμε τις θέσεις της “σωστής” μεριάς της Ιστορίας

Για να δούμε τί λέει ένα καθαρά Εβραϊκό σάιτ, διά των ιδίων των διδασκάλων-ραβίνων!!

https://hebrewnations.com/articles/lib.html

LIBERATING THE PROMISED LAND, ΔΗΛΑΔΗ, «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ!!!»

(και εμένα ο θεός μου, μου υποσχέθηκε κάποτε το μισό Central Park της N.Y., μάλιστα πολύ πριν ανακαλυφθεί η Αμερική ακόμα, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στους Αμερικανούς!)

Μάλιστα! Έχουνε, δηλαδή, να κάνουν έναν στυγνό επεκτατικό πόλεμο, τον οποίον γελοιωδώς τον αποκαλούν «απελευθέρωση»!!! Θέλουν, δηλαδή, οι Εβραίοι να απελευθερώσουν την Κύπρο από του Κυπρίους, την Συρία από τους Σύριους, το Ιράκ από τους Ιρακινούς, το Κουβέιτ από τους Κουβετιανούς, την Αραβία από τους Άραβες, κ.ο.κ., επειδή αυτοί αποτελούν τα βλογημένα τέκνα ενός πονηρού γαμψομύτη θεού, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τους!

Αλλά για να δούμε τί ΑΚΡΙΒΩΣ λέει και αυτό το επίσημα, εντελώς εβραϊκό άρθρο, στα ελληνικά, σε αυτολεξεί μετάφραση, διότι μπορεί να κάνουμε και λάθος και να έχουμε εμείς άδικο:

Ο Εφραίμ θα κατακτήσει τη Συρία και το Λίβανο.

Η Γη της Υπόσχεσης του Ισραήλ, στην πραγματικότητα, περιλαμβάνει την περιοχή του Γοσέν στην Αίγυπτο, ανατολικά του Νείλου, μέρος της Σαουδικής Αραβίας, την Ιορδανία, περιοχές στον Περσικό Κόλπο, μέρος του Ιράκ, τη Συρία, τη νοτιοανατολική Τουρκία και το νησί της Κύπρου(!!!), καθώς και το κράτος του Ισραήλ και όλες τις λεγόμενες(!!!) παλαιστινιακές περιοχές.

Αυτή είναι η περιοχή στην οποία θα επιστρέψουν και θα εγκατασταθούν οι Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των Δέκα Φυλών και των Εβραίων.

Αυτό μπορεί να συμβεί στην εποχή μας!

Map of the Greater Israel

(1) Στον Αβραάμ υποσχέθηκαν τη Γη από τον Ποταμό της Αιγύπτου (Νείλο) μέχρι τον Ευφράτη και όλα τα εδάφη των Χαναναίων Λαών που κατοικούσαν τότε εκεί.

Γένεση 15:

18 Την ίδια ημέρα ο Κύριος έκανε διαθήκη με τον Άβραμ, λέγοντας: “Ο Κύριος έκανε διαθήκη με τον Άβραμ:

19 τους Κενίτες, τους Κενεζήτες, τους Καδμωνίτες, 20 τους Χετταίους, τους Περισαίους, τους Ρεφαΐμ, 21 τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Γκιργκασίτες και τους Ιεβουσαίους.

====
(2) Στον Μωυσή ειπώθηκε ότι τα όρια της Γης θα εκτείνονταν από την Ερυθρά Θάλασσα μέχρι τη Θάλασσα των Φιλισταίων (δηλαδή τη Μεσόγειο) και από την Αραβική Έρημο μέχρι τον Ευφράτη ποταμό.

Έξοδος 23:

31 Και θα θέσω τα όριά σας από την Ερυθρά Θάλασσα μέχρι τη θάλασσα των Φιλισταίων, και από την έρημο μέχρι τον ποταμό.

Επειδή, θα παραδώσω τους κατοίκους της γης στο χέρι σας, και θα τους εκδιώξετε μπροστά σας. 32 Δεν θα κάνετε διαθήκη μαζί τους ούτε με τους θεούς τους. 33 Δεν θα κατοικήσουν στη γη σας, για να μη σας κάνουν να αμαρτήσετε εναντίον μου. Διότι, αν λατρεύετε τους θεούς τους, αυτό θα είναι σίγουρα παγίδα για σας.

====
(3) Στον Μωυσή ειπώθηκε (Αριθμοί 34:1-13) ποια θα έπρεπε να είναι τα σύνορα της Γης της Επαγγελίας, που έπρεπε ακόμη να κατανεμηθούν μεταξύ των φυλών. Αυτά τα σύνορα αφορούσαν μόνο τις εννιάμισι φυλές (Αριθμοί 34:13) δυτικά του Ιορδάνη. Στον Μωυσή στους Αριθμούς 34 ανακοινώθηκαν μόνο τα σύνορα δυτικά του Ιορδάνη, καθώς οι φυλές Γαδ, Ρουβήν και μισή Μανασσή είχαν ήδη λάβει την κατανομή τους στα ανατολικά (Αριθμοί 34:14-15).

Αριθμοί 34:
1 Τότε, ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: 2 Πρόσταξε τους γιους Ισραήλ, και πες σ’ αυτούς: Όταν μπείτε στη γη Χαναάν, αυτή είναι η γη που θα σας περιέλθει ως κληρονομιά, η γη Χαναάν μέχρι τα όριά της. 3 Το νότιο σύνορό σας θα είναι από την έρημο Ζιν κατά μήκος των συνόρων τού Εδώμ- έπειτα, το νότιο σύνορό σας θα εκτείνεται προς ανατολάς μέχρι το τέλος τής Αλμυρής Θάλασσας- 4 το σύνορό σας θα στρίβει από τη νότια πλευρά τής ανάβασης της Ακραβείμ, θα συνεχίζει προς τη Ζιν, και θα βρίσκεται στα νότια τής Καντές-Μπαρνέα- έπειτα, θα συνεχίζει προς τη Χαζάρ-Αντάρ, και θα συνεχίζει μέχρι την Αζμών- 5 το σύνορό σας θα στρίβει από την Αζμών προς το ρυάκι τής Αιγύπτου, και θα καταλήγει στη Θάλασσα.

6 Όσον αφορά το δυτικό σύνορο, θα έχετε για σύνορο τη Μεγάλη Θάλασσα- αυτό θα είναι το δυτικό σας σύνορο.

7 Και αυτό θα είναι το βόρειο σύνορό σας: Από τη Μεγάλη Θάλασσα θα οριοθετήσετε τη γραμμή του συνόρου σας μέχρι το βουνό Ωρ- 8 από το βουνό Ωρ θα οριοθετήσετε το σύνορό σας μέχρι την είσοδο της Χαμάθ- κατόπιν, η κατεύθυνση του συνόρου θα είναι προς τη Ζεντάντ- 9 το σύνορο θα προχωρήσει μέχρι τη Ζιφρών, και θα τελειώσει στη Χαζάρ-Ενάν. Αυτό θα είναι το βόρειο σύνορό σας.

10 Θα οριοθετήσετε το ανατολικό σας σύνορο από τη Χάζαρ-Ενάν μέχρι τη Σεφάμ- 11 το σύνορο θα κατεβαίνει από τη Σεφάμ μέχρι τη Ριβλά, στην ανατολική πλευρά της Αΐν- το σύνορο θα κατεβαίνει και θα φτάνει μέχρι την ανατολική πλευρά της θάλασσας Χιννερέθ- 12 το σύνορο θα κατεβαίνει κατά μήκος του Ιορδάνη, και θα καταλήγει στην Αλυκή Θάλασσα. Αυτή θα είναι η γη σας με τα σύνορά της.

13 Τότε, ο Μωυσής πρόσταξε τους γιους Ισραήλ, λέγοντας: Αυτή είναι η γη που θα κληρονομήσετε με κλήρο, την οποία ο Κύριος πρόσταξε να δώσει στις εννέα φυλές και στη μισή φυλή. 14 Επειδή, η φυλή των γιων Ρουβήν, σύμφωνα με τον οίκο των πατέρων τους, και η φυλή των γιων Γαδ, σύμφωνα με τον οίκο των πατέρων τους, έλαβαν την κληρονομιά τους- και η μισή φυλή Μανασσή έλαβε την κληρονομιά της. 15 Οι δύο φυλές και η μισή φυλή έλαβαν την κληρονομιά τους σ’ αυτή την πλευρά του Ιορδάνη, απέναντι από την Ιεριχώ προς ανατολάς, προς την ανατολή του ήλιου.

====
(4) Ο Μωυσής στο Δευτερονόμιο διέταξε και πάλι τους Ισραηλίτες να πάρουν τα βουνά των Αμορραίων και τις πεδιάδες ανατολικά του Ιορδάνη, καθώς και τον Λίβανο και όλη την περιοχή μέχρι τον ποταμό Ευφράτη.

Δευτερονόμιο 1

7 Γυρίστε και ξεκινήστε το ταξίδι σας, και πηγαίνετε στα βουνά των Αμορραίων, σε όλα τα γειτονικά μέρη στην πεδιάδα, στα βουνά και στην πεδιάδα, στο νότο και στα παράλια, στη γη των Χαναναίων και στον Λίβανο, μέχρι τον μεγάλο ποταμό, τον Ευφράτη. 8 Βλέπετε, έβαλα τη γη μπροστά σας- μπείτε μέσα και κατακτήστε τη γη, την οποία ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σας, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ και στον Ιακώβ, να δώσει σ’ αυτούς και στους απογόνους τους ύστερα απ’ αυτούς.

====
(5) Ο Ιησούς του Ναυή έλαβε εντολή να καταλάβει όλη την περιοχή ανατολικά του Ιορδάνη και του Λιβάνου μέχρι τον Ευφράτη, συμπεριλαμβανομένης όλης της περιοχής των Χετταίων. Αυτό σήμαινε τη βόρεια Συρία και μέρος της Τουρκίας. Αναφέρει επίσης “μέχρι τη Μεγάλη Θάλασσα” και αυτό θα περιελάμβανε νησιά μέσα στη Θάλασσα, όπως η Κύπρος.

Ιησούς του Ναυή 1:

3 Κάθε τόπο που θα πατήσει το πέλμα σας, σας έδωσα, όπως είπα στον Μωυσή. 4 Από την έρημο και αυτόν τον Λίβανο μέχρι τον μεγάλο ποταμό, τον Ευφράτη, όλη η γη των Χετταίων, και μέχρι τη Μεγάλη Θάλασσα προς τη δύση του ήλιου, θα είναι η επικράτειά σας.

====
Αρχαιολογικά και ιστορικά στοιχεία, όπως τα τοπωνύμια στη Γεωγραφία του Πτολεμαίου και άλλα στοιχεία δείχνουν ότι η φυλή του Δαν κάποτε κυβερνούσε την Κύπρο και τμήματα της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Το Δαν, ο Ασήρ, ο Ιούδας και ο Βενιαμίν είχαν θύλακες στη βόρεια Συρία. Ο Ισσάχαρ και ο Ζεβουλών ανακλήθηκαν επίσης σε αυτές τις περιοχές. Η γεωγραφία του Πτολεμαίου δίνει στοιχεία ότι ο Μανασσής και άλλοι Ισραηλίτες έφτασαν μέχρι τον Ευφράτη. Η φυλή του Ρουβήν βρισκόταν κατά μήκος του Ευφράτη καθώς και στην περιοχή του Δέλτα του Νείλου της σημερινής Αιγύπτου.

[Αυτά βρήκαμε απλώς ξύνοντας την επιφάνεια. Υπάρχουν πολύ περισσότερα στοιχεία. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλίο γι’ αυτά και ίσως μια μέρα το κάνουμε.

Στο έργο μας, “Χαμένη Ισραηλιτική Ταυτότητα. The Hebrew Ancestry of Celtic Races” (1996) φέραμε κάποιες πηγές για το θέμα αυτό. ]

Όταν οι Δέκα Φυλές επιστρέψουν, τουλάχιστον ένα μέρος τους θα φτάσει μέσω της περιοχής του Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ.

Η περιοχή αυτή αναφέρεται στα εβραϊκά ως Ματσόρ. Το Μιχά 7:12 λέει ότι οι Ισραηλίτες θα επιστρέψουν από το Ματσόρ και από τη θάλασσα.

Το Ματσόρ μεταφράζεται ως “φρούριο” και το “αρί Ματσόρ” (πόλεις του Ματσόρ) μεταφράζεται ως “οχυρωμένες πόλεις”.

Άλλα εδάφια μας λένε ότι οι Δέκα Φυλές θα επιστρέψουν με αεροπλάνο και πλοίο από την περιοχή του Ατλαντικού Ωκεανού,

π.χ.
Ησαΐας 60:

8 Ποιοι είναι αυτοί που πετούν σαν σύννεφο;

και σαν περιστέρια στις φωλιές τους;

9 Σίγουρα, οι ακτές θα με περιμένουν,

Και τα πλοία της Ταρσίς θα έρθουν πρώτα,

για να φέρουν τους γιους σας από μακριά,

μαζί τους το ασήμι και το χρυσάφι τους,

στο όνομα του Κυρίου, του Θεού σας,

και στον Άγιο του Ισραήλ,

επειδή σας δόξασε.

Με τον όρο πλοία της Ταρσίς εννοούνται τα πλοία που πλέουν στον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο Ατλαντικός Ωκεανός είναι η θάλασσα μεταξύ της Βόρειας Αμερικής και των Βρετανικών Νήσων και της Δυτικής Ευρώπης. Οι δέκα φυλές θα επιστρέψουν από αυτή την περιοχή.

Πολλές από τις Δέκα Φυλές θα έρθουν από τη Βόρεια και Δυτική Ευρώπη και θα εισέλθουν στη Μέση Ανατολή μέσω του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας στην περιοχή του Κουρδιστάν (Ματσόρ) και από εκεί θα συνεχίσουν νότια.

Η περιοχή του Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ είναι μια περιοχή απαγόρευσης πτήσεων που εξακολουθεί να τελεί υπό την προστασία των ΗΠΑ και της Βρετανίας που έχουν πετρελαϊκά συμφέροντα στην περιοχή.

Αυτό ισχύει από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1991).

Βλ: Η επιστροφή του Εφραίμ

Μιχαίας 7:

12 Κατά την ημέρα εκείνη θα έρθουν σε σας

από την Ασσυρία και τις οχυρωμένες πόλεις [ari Matsor]

Από το φρούριο [Ματσόρ] μέχρι τον ποταμό,

από θάλασσα σε θάλασσα,

και από βουνό σε βουνό.

13 Και η γη θα είναι έρημη.

εξαιτίας εκείνων που κατοικούν σ’ αυτήν,

και για τον καρπό των πράξεών τους.

14 Ποιμαίνεις τον λαό σου με το ραβδί σου,

το ποίμνιο της κληρονομιάς σου,

που κατοικούν μοναχικά σε δάσος,

στο μέσον του Καρμήλου,

Άφησέ τους να βόσκουν στη Βασάν και στη Γαλαάδ,

όπως στις παλιές ημέρες.

Το Καρμήλ μπορεί να αναφέρεται στο όρος Καρμήλ (κοντά στη Χάιφα του Ισραήλ) στην περιοχή του Ασήρ ή μπορεί να αναφέρεται (στην εβραϊκή γλώσσα) σε οποιαδήποτε περιοχή του πεδιάδας, δηλαδή σε μια πεπλατυσμένη καταπράσινη περιοχή στους πρόποδες του βουνού.

Με τον όρο Μπασάν εννοείται η σημερινή Συρία και η περιοχή ανατολικά της.

Η Γαλαάδ σημαίνει επίσης μέρος της Συρίας καθώς και της Ιορδανίας.

Ζαχαρίας 10:

6 Θα ενισχύσω τον οίκο του Ιούδα,

και θα σώσω τον οίκο του Ιωσήφ.

Θα τους φέρω πίσω,

επειδή τους λυπάμαι.

Θα είναι σαν να μην τους είχα παραμερίσει,

Επειδή, εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός τους,

Και θα τους ακούσω.

7 Εκείνοι από τον Εφραίμ θα είναι σαν ισχυρός άνδρας,

και η καρδιά τους θα χαρεί σαν να είναι γεμάτη κρασί.

Ναι, τα παιδιά τους θα το δουν και θα χαρούν,

Η καρδιά τους θα χαίρεται στον Κύριο.

8 Θα τους σφυρίξω και θα τους συγκεντρώσω,

Γιατί θα τους λυτρώσω,

Και θα αυξηθούν όπως αυξήθηκαν κάποτε.

9 Θα τους σπείρω ανάμεσα στους λαούς,

Και θα με θυμούνται σε μακρινές χώρες,

Θα ζήσουν, μαζί με τα παιδιά τους,

Και θα επιστρέψουν.

10 Και θα τους επαναφέρω από τη γη της Αιγύπτου,

και θα τους συγκεντρώσω από την Ασσυρία.

Θα τους φέρω στη γη της Γαλαάδ και του Λιβάνου,

μέχρις ότου δεν θα βρεθεί πλέον χώρος γι’ αυτούς.

11 Θα περάσει μέσα από τη θάλασσα με θλίψη,

και θα χτυπήσει τα κύματα της θάλασσας:

Όλα τα βάθη του ποταμού θα στεγνώσουν.

Τότε η υπερηφάνεια της Ασσυρίας θα καταπέσει,

και το σκήπτρο της Αιγύπτου θα φύγει.

12 Έτσι θα τους ενισχύσω στον Κύριο,

Και θα περπατούν πάνω και κάτω στο όνομά Του,

λέει ο Κύριος.

Εδώ ο Προφήτης μιλάει τόσο για τον Ιούδα όσο και για τον Ιωσήφ (Ζαχαρίας 10:6). Τονίζεται ότι ο Εφραίμ θα ενισχυθεί (10:7).

Θα επιστρέψουν από τους τόπους της εξορίας τους (10:10) και θα εγκατασταθούν στη γη της Γαλαάδ και του Λιβάνου.

Η Γαλαάδ βρίσκεται στη σημερινή Ιορδανία και μέρος της Συρίας, όπως είπαμε. Ο Λίβανος είναι ο σημερινός Λίβανος και η περιοχή βόρεια αυτού, στη Συρία.

Οι Δέκα Φυλές όταν επιστρέψουν θα κατακτήσουν όλες αυτές τις χώρες και θα εγκατασταθούν σε αυτές.

---

“Αυτά, λοιπόν, ώστε να γνωρίζουμε τις θέσεις τις “σωστής” μεριάς της Ιστορίας”

Θέλει η “ποτάνα” να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει!!

Ή μήπως δεν την ενδιαφέρει να κρύβεται πλέον;

Ο επιλεκτικός αποπληθυσμός του ανθρωπίνου γένους αρχίζει: Τα τρομακτικά συστατικά του εμβολίου για τον Covid-19 της “Οξφόρδης” (AstraZeneca)

Το παρόν δεν αποτυπώνει απαραίτητα προσωπικές απόψεις του παρόντος ιστοχώρου, καθώς αποτελεί απλώς μετάφραση του άρθρου που δημοσιεύτηκε στις 16 Νοεμβρίου 2020 από τον GERI UNGUREAN στον ακόλουθο διαδικτυακό ιστότοπο, αλλά και έναυσμα για περαιτέρω και περισσότερο ενδελεχή αναζήτηση:

THE CULLING OF THE HUMAN RACE BEGINS: See the Horrifying Ingredients in AstraZeneca’s Covid-19 Vaccine

Η συσκευασία του εμβολίου AstraZeneca Covid 19 αναφέρει ότι το εμβόλιο περιέχει κύτταρα αρσενικών καυκάσιων εμβρύων (σημείωση: τα MRC-5 πρωτοπαρασκευάστηκαν με αυτόν τον τρόπο χωρίς να είναι γνωστό αν η εταιρεία χρησιμοποιεί κάποια άλλη πιθανή μέθοδο για την δημιουργία τους). Υπάρχει επίσης παραδοχή ότι το εμβόλιο μπορεί να είναι επιβλαβές, ή ακόμη και θανατηφόρο για τον άνθρωπο.

Τώρα, μπορείτε να φανταστείτε το εάν η συσκευασία έλεγε ότι τα εμβρυϊκά κύτταρα που προήλθαν από την διακοπή της κυήσεως προέρχονταν από ένα «μαύρο» αρσενικό μωρό, τι ενδεχομένως θα μπορούσε να συμβεί; Χρειάζεται μήπως να πω περισσότερα για αυτό; Το γεγονός γεγονός και μόνο ότι στο εμβόλιο περιέχονται κύτταρα εμβρύων θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι εξοργιστικό, για όποιον έχει κάποια στοιχειώδη συνείδηση ​!!

Το άτομο που δημιούργησε το βίντεο που ακολουθεί εξηγεί ότι πρέπει να διαβάσουμε τη συσκευασία αυτού του εμβολίου και παρόλο που πολλές λέξεις είναι πέρα ​​από το λεξιλόγιό μας, όπως διάφορα αρχικά, ή εξειδικευμένη επιστημονική ορολογία, θα πρέπει να ερευνήσουμε κάθε λέξη που διαβάζουμε και δεν κατανοούμε (π.χ. με αναζήτηση στο google) μία προς μία!

Θα ήταν ίσως ωφέλιμο, οι αναγνώστες να παρακολουθήσουν αυτό το σύντομο βίντεο, και, στη συνέχεια, να το μοιραστούν με φίλους, γείτονες, συγγενείς.

Σταματήστε το βίντεο, όταν και όπου χρειάζεται, προκειμένου να σημειώσετε τους όρους που δεν καταλαβαίνετε και που εκθέτει η εκφωνήτρια. Η μεγάλη Καμπάλα των Φαρμακευτικών δεν δείχνει να κρατά πλέον κάποιο μυστικό, τουλάχιστον για αυτά. Θεωρούν ότι είμαστε παντελώς ηλίθιοι και συνεπώς τοποθετούν απλώς μια “επιστημονική ορολογία” σε κοινή θέα, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι, πολλοί από εμάς, χρησιμοποιούμε το Διαδίκτυο για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε λέξεις που δεν γνωρίζουμε.

Όροι που αναγράφονται στη συσκευασία του εμβολίου Covid 19:

ChAdOx1-S

What is ChAdOx1? Είναι η ονομασία ενός αδενοϊού χιμπατζήδων CHimpanzee AdenOvirus-x1

Recombinant DNA

από Wikipedia:

Η λέξη Recombinant (ανασυνδυαζόμενο) αναφέρεται στο DNA που σχηματίζεται συνδυάζοντας DNA από πολλαπλές πηγές. Είναι αποτέλεσμα γενετικού ανασυνδυασμού. Δύο διαφορετικά DNA συνδυάζονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν ένα νέο μόριο DNA που δεν βρίσκεται στο αρχικό γονιδίωμα. Είναι γνωστό ως ανασυνδυασμένο DNA ή χιμαιρικό DNA. Ξένο DNA μπορεί εύκολα να εισαχθεί στο γονιδίωμα ενός άλλου οργανισμού για να δημιουργήσει ένα μόριο ανασυνδυασμένου DNA. Η δημιουργία ανασυνδυασμένου DNA γίνεται με γενετική μηχανική και τεχνολογία ανασυνδυασμένου DNA. Το ανασυνδυασμένο DNA σχηματίζεται σε εργαστήρια ενώνοντας γενετικό υλικό από διαφορετικές πηγές.

MRC-5

από Wikipedia:

Το MRC-5 [κυτταρικό στέλεχος 5 του Συμβουλίου Ιατρικής Έρευνας (Ηνωμένο Βασίλειο)] είναι μια γραμμική διπλοειδής μορφή ανθρώπινης κυτταρικής καλλιέργειας που αποτελείται από ινοβλάστες, που αρχικώς αναπτύχθηκε από έρευνες επάνω σε πνευμονικούς ιστούς αρσενικών εμβρύων 14 εβδομάδων, Καυκάσιας φυλής. [1] [2] Η κυτταρική σειρά απομονώθηκε από τον J.P. Jacobs και τους συναδέλφους του τον Σεπτέμβριο του 1966, κατά τον έβδομο πληθυσμιακό διπλασιασμό του στελέχους της αρχικής αλυσίδας, και τα κύτταρα MRC-5 είναι γνωστά ότι φτάνουν σε γήρανση σε περίπου 45 πληθυσμιακούς διπλασιασμούς. πηγή

Οι Μεγάλες Φαρμακευτικές (πιθανώς) αναμένουν μεγάλο όγκο ανεπιθύμητων παρενεργειών από το εμβόλιο. Εδώ βλέπουμε το τι αναγράφεται στη συσκευασία του εμβολίου AstraZeneca:

Σύντομη Περιγραφή:

Το MHRA αναζητά επειγόντως ένα εργαλείο λογισμικού Τεχνητής Νοημοσύνης (AI) για να επεξεργαστεί τον ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΥΨΗΛΟ ΟΓΚΟ του εμβολίου Covid 19 Vaccine Adverse Drug Reaction (ADRs) (Δηλαδή των παρενεργειών και της αντίδρασης του οργανισμού μας στο εμβόλιο), και να διασφαλίσει ότι δεν λείπουν στοιχεία από τις αντίδρασης ADR που πειραματικά έχουν καταγραφεί.

Αδέρφια, πιστεύω ότι ήδη γνωρίζετε ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες προστατεύονται από κάθε μορφής αποζημίωση – δεν μπορούν να μηνυθούν για οιαδήποτε κακή πρακτική – ακόμη και αν το άτομο πεθάνει.

Πόσο βολικό βέβαια είναι κάτι τέτοιο για αυτούς!

Αυτό ήταν πάντα το όνειρο του Ευγονιστή Μπιλ Γκέιτς. Έχω γράψει τόσα άρθρα για αυτόν τον παράφρων άνθρωπο. Εδώ είναι μερικά από αυτά:

Σαφείς απόδειξη ότι ο Bill Gates είναι ευγονιστής – “Τρελός Επιστήμονας” που δολοφονεί ανθρώπους σε χώρες του Τρίτου Κόσμου

Η φρενήρης προσπάθεια του Μπιλ Γκέιτς να στειρώσει τον κόσμο και να τον οδηγήσει σε αποπληθυσμό

Τεκμηριωμένη απόδειξη ότι ο Bill Gates είναι ένας διεθνής βιοτρομοκράτης

357,3 ή 1.113,1 δις το δημόσιο χρέος;

Γιώργος Βάμβουκας,
Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
18 – Δεκ. – 2018

Χρεοκοπημένοι υπό το πέλμα του προστάτιδων δυνάμεων

Η προσεκτική ανάλυση των στατιστικών δεδομένων που περιλαμβάνονται στην Εισηγητική Έκθεση του ΓΚΠ (Γενικός Κρατικός Προϋπολογισμός) οικονομικού έτους 2019, οδηγούν στο απογοητευτικό συμπέρασμα ότι το 2018 υπήρξε μια πολύ κακή δημοσιονομική χρονιά. Και τούτο γιατί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σημείωσε δραματική άνοδο, καταδεικνύοντας ότι στην εποχή των απάνθρωπων και εξοντωτικών μνημονιακών οικονομικών πολιτικών, το δημόσιο χρέος της χώρας συνεχίζει να αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς.

Η αποτυχία της εφαρμοζόμενης δημοσιονομικής πολιτικής αποδεικνύεται και από τις εμφανείς αποκλίσεις στο σκέλος των εσόδων και των δαπανών του ΓΚΠ. Πιο συγκεκριμένα, ενώ στο κρατικό προϋπολογισμό προβλέπονταν για το 2018  σύνολο καθαρών εσόδων 54,3 δις, οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για καθαρά έσοδα 53,8 δις €. Η υστέρηση των 500 εκατομμυρίων ευρώ αποδεικνύει την εξάντληση της φοροδοτικής δυνατότητας των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, ως αποτέλεσμα της εντεινόμενης φοροεπιδρομής της κυβέρνησης στους πολίτες. Παράλληλα, στην πλευρά των κρατικών δαπανών παρατηρούνται εμφανείς υπερβάσεις. Η αρχική πρόβλεψη για το 2018 ήταν σύνολο δαπανών του ΓΚΠ συμπεριλαμβανομένων και των τόκων στα 55,2 δις €. Τελικά στον  πίνακα 3.2 της Εισηγητικής Έκθεσης, οι δαπάνες του ΓΚΠ για το 2018 εκτιμώνται σε 57,0 δις €, καταγράφοντας έτσι σημαντική υπέρβαση 1,8 δις €. Εμφανές είναι ότι η υστέρηση των κρατικών εσόδων και η υπέρβαση στο σκέλος των δαπανών του ΓΚΠ κατά την διάρκεια του 2018, πιστοποιούν την αποτυχία της υιοθετούμενης δημοσιονομικής πολιτικής από το νυν κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο.  

 

Ο Δυνάστης των Μνημονίων

Εντούτοις, η αποτυχία του συνόλου της ασκούμενης μνημονιακής οικονομικής πολιτικής, περίτρανα επιβεβαιώνεται από την συγκλονιστική άνοδο του δημοσίου χρέους. Ως γνωστόν, αρχές Απριλίου του 2010, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δια στόματος του πρωθυπουργού Γεωργίου Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ), ανακοίνωσε  στον ελληνικό λαό ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δεν δύναται πλέον να ανταπεξέλθει στις υπερβολικές τοκοχρεολυτικές δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους. Ουσιαστικά ο ΓΑΠ αποδέχτηκε ότι η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει. Ο  πρωθυπουργός ΓΑΠ με την κυβέρνησή του, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν το ενδεχόμενο της άτακτης χρεοκοπίας, δέσμευσαν την ελληνική κοινωνία με επαχθή μνημονιακή δανειακή σύμβαση, προσδοκώντας η Ελλάδα να διασφαλίσει άμεσα τους απαιτούμενους κεφαλαιακούς πόρους για την εξυπηρέτηση του όντως μεγάλου δημόσιου χρέους της.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ελλάδα είναι κάτω από την μπότα του δυνάστη των μνημονίων. Μετά την κυβέρνηση ΓΑΠ ακολούθησαν η προσωρινή κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου και η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που στα πλαίσια της δεύτερης δανειακής μνημονιακής σύμβασης (Φεβρουάριος 2012), συνέχισαν την εφαρμογή των βίαιων μνημονιακών οικονομικών πολιτικών. Τον Αύγουστο του 2015 η Ελλάδα μπήκε υπό το πέλμα του τρίτου μνημονίου. Από τον Αύγουστο του 2015 και έως σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξακολουθεί να εφαρμόζει με θρησκευτική προσήλωση τις βάναυσες μνημονιακές πολιτικές των προκατόχων τους. Από τον Μάιο του 2010 και έως τον Αύγουστο του 2018 στα πλαίσια των δανειακών μνημονιακών συμβάσεων, η Ελλάδα έλαβε δάνεια άνω των 400 δις € και παρ’ όλα αυτά η χώρα μας εξακολουθεί να παραμένει καθηλωμένη στο τούνελ της δημοσιονομικής κρίσης.

Η παταγώδης αποτυχία των ασκούμενων μνημονιακών οικονομικών πολιτικών από τον Μάιο του 2010 και έως σήμερα, πιστοποιείται από την αχαλίνωτη ανοδική πορεία του δημοσίου χρέους σε συνθήκες καθίζησης της ελληνικής οικονομίας. Αξιομνημόνευτο είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον Ιούνιο του 2017 πέρασε από τη Βουλή των Ελλήνων το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022, δεσμεύοντας την ελληνική κοινωνία με τη συνέχιση των σκληρότατων μνημονιακών πολιτικών έως το 2022.

Κατά τα άλλα, στις 20 Αυγούστου 2018 βγήκαμε από τα μνημόνια, πλήρως όμως αποκλεισμένοι από τις διεθνείς χρηματαγορές και με ένα πραγματικό κρατικό χρέος που όπως θα αποδειχτεί στη συνέχεια ξεπερνά τα 1.100 δις €. 

Το δημόσιο χρέος της χώρας, όπως αυτό αντανακλάται στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, από 314 δις ευρώ (€) τον Μάιο του 2010 εξακοντίστηκε σε 357,3 δις € τον Δεκέμβριο του 2018, με συνέπεια από 136,5% να φτάσει στο σημείο να αποτελεί το 192,5% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν).

Ως γνωστόν, το 2012 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κουρεύτηκε δύο φορές. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, τα δύο κουρέματα του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης τον Φεβρουάριο και τον Δεκέμβριο του 2012, συνέβαλαν στην μείωση του δημοσίου χρέους κατά 138 δις €. Δηλαδή, αν το 2012 δεν είχε συντελεστεί το διπλό κούρεμα του χρέους, σαφές είναι ότι το 2018 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης θα ανερχόταν σε 495,3 δις € ή 266,9% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας.

Με κριτήριο την διεθνή εμπειρία, δημόσιο χρέος της τάξης των 357,3 δις € χαρακτηρίζεται τερατώδες για το μέγεθος μιας χώρας σαν της Ελλάδας. Για παράδειγμα, χώρες σαν τις Ολλανδία, Νότια Κορέα, Ελβετία, Νορβηγία, Αυστραλία, Δανία, Νέα Ζηλανδία, Σουηδία, Ουγγαρία, Ισραήλ, Ρωσία, Πολωνία, Ρουμανία, κ.λπ., ο λόγος “δημόσιο χρέος/ΑΕΠ” δεν υπερβαίνει το 70% και άρα τα Δημόσια Οικονομικά των χωρών αυτών βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Αξιομνημόνευτο είναι ότι σε τέτοιες χώρες, όπως Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, Ελβετία, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, κ.λπ., το σύνολο σχεδόν του δημοσίου χρέους τους είναι “εσωτερικό”, με συνέπεια τα spreads των 10ετών κρατικών ομολόγων τους έναντι των αντίστοιχων γερμανικών να αποκλίνει ελάχιστες  μονάδες βάσης, έχοντας έτσι την δυνατότητα να δανείζονται στις διεθνείς χρηματαγορές με επιτόκια ακόμα και κάτω από το 1%. Ακόμα και η Ιαπωνία που το δημόσιο χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ κυμαίνεται τα τελευταία χρόνια γύρω στο 240%, δανείζεται στα 10ετή ομόλογα με επιτόκια μόλις 0,2% έως 0,3%, καθότι σχεδόν το σύνολο του δημοσίου χρέους της είναι εσωτερικό και παράλληλα το εγχώριο τραπεζικοπιστωτικό σύστημα άνετα καλύπτει τις δανειακές ανάγκες του ιαπωνικού κράτους για την χρηματοδότηση των τοκοχρεολυτικών δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους. 

  

Ο Ογκόλιθος των Πιστωτικών Εσόδων

Από την ανωτέρω ανάλυση, το καίριας σημασίας συμπέρασμα που συνάγεται, είναι ότι μετά τον Μάιο του 2010 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξάνεται με ξέφρενους ρυθμούς, επιβεβαιώνοντας εμπράκτως την παταγώδη αποτυχία των εφαρμοζόμενων μνημονιακών οικονομικών πολιτικών. Ωστόσο, κατά την διάρκεια της μνημονιακής περιόδου Δεκέμβριος 2010 – Δεκέμβριος 2018, εκτός της  θεαματικής αύξησης του επίσημου δημοσίου χρέους, συντελέστηκε η συγκλονιστική άνοδος του βραχυπρόθεσμου χρέους της κεντρικής κυβέρνησης από 15,2 σε 794 δις ευρώ. Το βραχυπρόθεσμο χρέος περιλαμβάνει έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου 3μηνης, 6μηνης και 12μηνης χρονικής διάρκειας.

Με την βοήθεια των πινάκων 1 και 2, θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια να προσδιορίσουμε το πραγματικό μέγεθος του δημοσίου χρέους της χώρας, όπως αυτό εκτιμάται το 2018.

Το τερατώδες μέγεθος του αποθέματος των εντόκων γραμματίων είναι καθοριστικής σημασίας, καθότι στο επίσημο δημόσιο χρέος της Ελλάδας συμπεριλαμβάνεται μόνο ένα μηδαμινό μέρος του βραχυπρόθεσμου χρέους. Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2018 είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από τα 357,3 δις € που αναφέρουν τα στοιχεία της Εισηγητικής Έκθεσης του ΓΚΠ (πίνακας 4.1).

Ο όρος “πιστωτικά έσοδα” υποδηλώνει τις διάφορες μορφές δανεισμού του ελληνικού κράτους, όπως είναι τα ομόλογα εσωτερικού και εξωτερικού, τα έντοκα γραμμάτια, τα δάνεια, κ.λπ. 

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνουμε την εξής διευκρίνιση: Με αφετηρία τον ΓΚΠ οικονομικού έτους 2019, το Υπουργείο Οικονομικών αλλάζει την κωδικοποίηση των πιστωτικών εσόδων.  Αναφορικά με τον πίνακα 2 στον οποίο απεικονίζεται η σύνθεση των πιστωτικών εσόδων, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι για πρώτη φορά στον τόμο του ΓΚΠ που αφορά τις “Κεντρικές Υπηρεσίες”, δεν καταγράφονται αναλυτικά όλες οι κατηγορίες των πιστωτικών εσόδων για τα έτη 2017, 2018 και 2019. Χαρακτηριστικό είναι ότι για το έτος 2017 δεν υπάρχουν απολογιστικά στοιχεία ανά κατηγορία πιστωτικών εσόδων, με συνέπεια να μην γνωρίζουμε με ακρίβεια το απόλυτο μέγεθος του συνόλου των πιστωτικών εσόδων. 

Στον ΓΚΠ για τα έτη 2017, 2018 και 2019, δεν καταγράφονται τα πιστωτικά έσοδα από τη “σύναψη δανείων του μηχανισμού στήριξης” και από “ομόλογα εσωτερικού και εξωτερικού”, επιβεβαιώνοντας την ελλιπή πληροφόρηση ως προς την διάρθρωση του ετήσιου μεσομακροπρόθεσμου δανεισμού του ελληνικού κράτους. Η προχειρότητα από την πλευρά των ιθυνόντων του Υπουργείου Οικονομικών, αντανακλάται στην διαπίστωση ότι με τη νέα μέθοδο καταγραφής, στους επιμέρους κωδικούς 5310101001 και 5410102001 αναφέρονται τα πιστωτικά έσοδα μόνο από “εισπράξεις εντόκων γραμματίων” και “εισπράξεις από την πώληση τίτλων με σύμφωνο επαναφοράς (repos)”.

Από την άλλη μεριά, αξιοπρόσεκτο είναι ότι στον πίνακα 3.4 της Εισηγητικής Έκθεσης, όπου και  αναλύονται τα τακτικά και τα πιστωτικά έσοδα του ΓΚΠ, τα πιστωτικά έσοδα του κωδικού 54 που αναφέρονται με τον όρο “Δάνεια”, στην πραγματικότητα αφορούν τις “εισπράξεις από την πώληση τίτλων με σύμφωνο επαναφοράς (repos)”, κάτι που εμφανώς καταδεικνύεται από τον κωδικό αριθμό 5410102001.

Αυτές οι επισημάνσεις αποδεικνύουν ότι από την Εισηγητική Έκθεση και το συνοδευτικό υλικό του ΓΚΠ οικονομικού έτους 2019, δεν δύνανται να εξαχθούν αξιόπιστα συμπεράσματα για το ακριβές μέγεθος και την διάρθρωση των πιστωτικών εσόδων για τα έτη 2017, 2018 και 2019.

 Στον πίνακα 2 η ανάλυση των πιστωτικών εσόδων για τα έτη 2017 και 2018 είναι κατά προσέγγιση, προσέγγιση η οποία βασίζεται στην κωδικοποίηση που υιοθετούσε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2018.  

Έχοντας κατά νου τις προαναφερθείσες παρατηρήσεις και λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία των πινάκων 1 και 2 συνάγονται τα ακόλουθα ουσιώδη  συμπεράσματα:

1. Την περίοδο 2017-2018 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 328,7 αυξήθηκε σε 357,3 δις €, με συνέπεια από 182,4% να φτάσει στο σημείο να αποτελεί το 192,4% του ΑΕΠ. Λαμβάνοντας υπόψη ότι κατά την διάρκεια του 2018 το Υπουργείο Οικονομικών δημοπράτησε τουλάχιστον τριάντα σειρές εντόκων γραμματίων 3μηνης, 6μηνης και 12μηνης χρονικής διάρκειας, αντλώντας από την χρηματαγορά τουλάχιστον 40 δις €, προκύπτει ότι εντός του 2018 το σύνολο του βραχυπρόθεσμου και του μεσομακροπρόθεσμου δανεισμού ξεπέρασε τα 70 δις €.
2. Όπως προαναφέρθηκε, το 2018 τα έσοδα από νέες εκδόσεις εντόκων γραμματίων προσδιορίζονται σε 40 δις. Σε ποιες τράπεζες και λοιπούς φορείς, το ελληνικό δημόσιο μέσω του Υπουργείου Οικονομικών πούλησε τα έντοκα γραμμάτια;  Το Υπουργείο Οικονομικών με το ποσό  των 40 δις €, ποιες κατηγορίες κρατικών δαπανών χρηματοδότησε; Οι δαπάνες που χρηματοδοτήθηκαν με τα πιστωτικά έσοδα των 40 δις €, αθροίστηκαν στις επίσημες δαπάνες του ΓΚΠ
3. Με βάση τα στοιχεία του 2018, το σύνολο των οφειλόμενων δανείων προς τον μηχανισμό στήριξης μαζί με τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό εκτιμάται ότι ανέρχονταν σε 305,8 δις € και αποτελούσαν το 85,6% του συνολικού χρέους της κεντρικής κυβέρνησης. Αυτή η όντως θλιβερή στατιστική διαπίστωση επιβεβαιώνει την δραματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα Δημόσια Οικονομικά και την πλήρη εξάρτηση της χώρας από τους ξένους πιστωτές.
4. Το 2009 που ουσιαστικά κατέρρευσαν τα Δημόσια Οικονομικά της χώρας, το δημόσιο χρέος ήταν 298,5 δις € και αντιπροσώπευε το 125,7% του ΑΕΠ. Η εκτόξευση του δημοσίου χρέους το 2018 σε 357,3 δις € ή 192,4% του ΑΕΠ, αποδεικνύει ότι η σημερινή δημοσιονομική κατάσταση είναι εμφανώς χειρότερη από το 2009, εμφανίζοντας έτσι μια Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα από τους ξένους πιστωτές και πλήρως υποταγμένη στον δανειστή δυνάστη.
5. Μετά το 2011 στα πιστωτικά έσοδα του ΓΚΠ, περιλαμβάνεται η κατηγορία  “εισπράξεις από συμφωνίες ανταλλαγής τόκων και κεφαλαίων-Repos” (κωδικός 5172). Κατά την περίοδο 2011-2018, η συγκεκριμένη κατηγορία πιστωτικών εσόδων σημειώνει τρομακτική άνοδο, καθότι από μόλις 7,6 εξακοντίζεται στα 756,4 δις €. Σε ποιους παράγοντες οφείλεται η τρομακτική άνοδος της συγκεκριμένης κατηγορίας βραχυπρόθεσμου δανεισμού;
6. Από τα στοιχεία των πινάκων 1 και 2, διαπιστούται ότι το 2018 το σύνολο των εντόκων γραμματίων και των εντόκων γραμματίων που δομούνται σε τίτλους repos, εκτιμώνται σε αρκετές εκατοντάδες δις ευρώ.  Από το απόθεμα βραχυπρόθεσμου δημοσίου χρέους των 794 δις €, μόνο τα 38,2 δις προσμετρούνται στο δημόσιο χρέος των 357,3 δις €, με συνέπεια να υπολείπεται το αστρονομικό ποσό των 755,8 δις € (794,0-38,2=755,8) που απεικονίζεται σε repos.

Και το φλέγον ερώτημα που ανακύπτει είναι: Το ποσό των  755,8 δις € θα πρέπει να συνυπολογιστεί στα 357,3 δις €;

Αν το ποσό των 755,8 δις συνυπολογιστεί στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης των 357,3 δις €, τότε συνάγεται ότι το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας υπολογίζεται το 2018 σε 1.113,1 δις € ή 599,4% του ΑΕΠ.

357,3 ή 1.113,1 δις το δημόσιο χρέος;

Με κριτήριο την ανωτέρω τεχνοκρατική ανάλυση το σοβαρό ερώτημα που εγείρεται είναι: Τελικά, το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2018 εκτιμάται σε 357,3 ή 1.113,1 δις €; Δοθέντος ότι οι συναλλαγές σε repos  διεξάγονται σε ημερήσια βάση, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα 755,8 δις € δεν θα πρέπει να αθροίζονται στα 357,3 δις. Η συλλογιστική αυτή είναι εντελώς λανθασμένη, λόγω του ότι το ελληνικό κράτος καταβάλλει τόκους στους πιστωτές με τους οποίους συνάπτει τις συμφωνίες σε repos.

Το μέσο επιτόκιο βάσει του οποίου το 2018 η χώρα μας κατέβαλε τους τόκους για τα “δάνεια του μηχανισμού στήριξης” εκτιμάται περίπου σε 0,5%, που σημαίνει ότι η δαπάνη τόκων ανήλθε σε 1,01 δις € (253,1×0,4%=1,01). Δεδομένου ότι από τα 357,3 δις τα 51,5 δις είναι ομόλογα, συμπεραίνεται ότι το σύνολο των καταβληθέντων τόκων εκτιμάται για το 2018 γύρω στα 2,7 δις €.

Στον πίνακα 3.2 της Εισηγητικής Έκθεσης αναφέρεται ότι το 2018 οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους σε ακαθάριστη βάση ανήλθαν σε 7,1 δις €. Αυτό σημαίνει ότι το υπολειπόμενο ποσό τόκων εκτιμάται σε 4,4 δις € (7,10-2,70=4,4) και αφορά τις δαπάνες εξυπηρέτησης των εντόκων γραμματίων ύψους 794 δις €. Αν υποτεθεί ένα μέσο επιτόκιο επί των εντόκων γραμματίων γύρω στο 0,8%, συνάγεται ότι οι τόκοι που το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε για το ποσό των 794 δις προσδιορίζονται το 2018 σε 6,35 δις € (794×0,8%=6,35).

Με βάση την ανωτέρω τεχνοκρατική λογική, το 2018 οι συνολικές δαπάνες σε τόκους σε ακαθάριστη βάση για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους των 1.113,1 δις €, υπολογίζονται σε 9,05 δις (2,70+6,35=9,05) και όχι 7,1 δις €.  Αν αναλογιστούμε ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ένα μέρος των τόκων το καταβάλλει στους πιστωτές (περιφέρειες, πανεπιστήμια, δήμοι, κ.λπ.) σε έντοκα γραμμάτια, συμπεραίνεται ότι το 2018 οι πραγματικές δαπάνες σε τόκους μάλλον ήταν μεγαλύτερες από το ποσό των 7,1 δις ή ακόμα και από το εκτιμώμενο ποσό των 9,05 δις €. 

Η προηγηθείσα τεχνοκρατική ανάλυση, μας οδηγεί στο ζωτικής σημασίας συμπέρασμα ότι το ποσό των 755,8 δις ευρώ θα πρέπει να αθροιστεί στο χρέος των 357,3 δις, με αποτέλεσμα το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2018 να εκτιμάται σε 1.113,1 δις € ή 599,4% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας.

Αν το 2018 το πραγματικό δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 357,3 και όχι 1.113,1 δις €, τότε οι δαπάνες σε τόκους θα έπρεπε να ανέρχονταν το πολύ σε 3 δις €.

Εντούτοις, η ανωτέρω τεχνική ανάλυση προκαλεί αλυσιδωτά ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν από τον ΟΔΔΗΧ (Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου χρέους).

• Γιατί την περίοδο 2010-2018 το απόθεμα των εντόκων γραμματίων από 15,2 εκσφενδονίστηκε στα 794 δις €;
• Το 2018 οι τόκοι για το βραχυπρόθεσμο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης των 794 δις €, εκτιμώνται ναι ή όχι γύρω στα 6,35 δις €;
• Δεδομένου ότι το 2018 οι “εισπράξεις από συμφωνίες ανταλλαγής  τόκων και κεφαλαίων-repos” εκτιμώνται σε 755,8 δις €, με ποιους φορείς (τράπεζες, κοινωνικοασφαλιστικοί οργανισμοί, περιφέρειες, πανεπιστήμια, κ.ά.) το ελληνικό δημόσιο σύναψε τα συμβόλαια των συμφωνιών ανταλλαγής; Ειδικά για τις τέσσερις συστημικές τράπεζες, δηλαδή Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, Πειραιώς, Alpha Bank και Eurobank, σε ποιους λογαριασμούς τάξεως καταγράφονται οι συγκεκριμένες συναλλαγές repos που συνάπτουν με το ελληνικό κράτος;

Αν υποτεθεί ότι  το ποσό των 755,8 δις € δεν πρέπει να συνυπολογιστεί στο επίσημο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, τότε γιατί το Υπουργείο Οικονομικών κατέβαλε τόκους αρκετών δις ευρώ στους πιστωτές με τους οποίους συνάπτονται οι περιοδικές συναλλαγές repos; Είναι δυνατόν το Υπουργείο Οικονομικών να κατέβαλε το 2018 τόκους περί των 6 δις € για το  βραχυπρόθεσμο χρέος των 755,8 δις €, βραχυπρόθεσμο χρέος που όμως δεν αθροίζει στο επίσημο δημόσιο χρέος της χώρας των 357,3 δις €;

Συνεπώς, δεν είναι λογικό και αντικειμενικό,   το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 2018 να εκτιμάται σε 1.113,1 και όχι σε 357,3 δις €;

Πέραν πάσης αμφιβολίας, το βραχυπρόθεσμο χρέος των 755,8 δις που αντικρίζεται σε repos είναι υπαρκτό χρέος, για το οποίο μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό καταβάλλονται δαπάνες τόκων αρκετών δις € και γι’ αυτό θα πρέπει να αθροιστεί στο χρέος των 357,3 δις €.

Εμφανές είναι ότι η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας έχει πολλές σκοτεινές πλευρές, με συνέπεια η αλυσίδα των αναπάντητων ερωτημάτων να έχει πολλούς κρίκους. Οι λογιστικοποιήσεις αρκετών δημοσιονομικών μεγεθών είναι συχνές από την πλευρά του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, με αποτέλεσμα να τίθεται το κρίσιμο ερώτημα αν οι υφιστάμενες δημοσιονομικές μεταβλητές αντικατοπτρίζουν την πραγματική κατάσταση των Δημοσίων Οικονομικών της χώρας. Επειγόντως απαιτείται ο εξονυχιστικός έλεγχος των Δημοσίων Οικονομικών από αμερόληπτους και αδέκαστους τεχνοκράτες οικονομολόγους, ώστε να μάθουμε ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος του δημοσίου χρέος της χώρας.

Το μέλλον της χώρας προδιαγράφεται θολό και αβέβαιο. Αχρείοι πολιτικοί της μεταπολιτευτικής περιόδου χρεοκόπησαν τη χώρα, βάζοντας την ελληνική κοινωνία στην περιπέτεια των κτηνωδών και εξοντωτικών μνημονιακών πολιτικών. Οι νυν κυβερνώντες διατυμπανίζουν ότι μετά την 20^η Αυγούστου 2018 η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια. Ωστόσο, οι δικοί τους αριθμοί τους διαψεύδουν. Τον Μάιο του 2010 μπήκαμε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος 341 δις € και τον Αύγουστο του 2018 “φύγαμε” από τα μνημόνια έχοντας στην καμπούρα μας ένα κολοσσιαίο  χρέος άνω των 1.000 δις €. Η συνεχής καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής μας οικονομίας και η εντεινόμενη εξάρθρωση του παραγωγικού ιστού στον βιομηχανικό τομέα, συντελούν στην αποτελμάτωση του οικονομικού συστήματος και στην αδυναμία της χώρας να εισέλθει σε φάση ταχύρρυθμης αναπτυξιακής πορείας.  

Η Ελλάδα δεν έχει την δυνατότητα με τις δικές της δυνάμεις να ανταποκριθεί στις τεράστιες τοκοχρεολυτικές δαπάνες εξυπηρέτησης του γιγαντιαίου δημόσιου χρέους της. Η χώρα είναι πλήρως υποταγμένη σε ξένους πιστωτές. Τουλάχιστον το 80% του επίσημου χρέους της κεντρικής κυβέρνησης αντικατοπτρίζεται σε δάνεια που οφείλει σε ξένους πιστωτές. Σήμερα η χώρα είναι απομονωμένη από τις διεθνείς χρηματαγορές και πλήρως υποταγμένη στους ξένους πιστωτές. Οι προστάτιδες δυνάμεις της Γερμανίας και ιδίως των ΗΠΑ ελέγχουν τους πάντες και τα πάντα σε αυτή την δύσμοιρη χώρα. Ο  Ελληνισμός ψυχορραγεί. Ανίκανοι, διεφθαρμένοι, καιροσκόποι και δουλοπρεπείς πολιτικοί χρεοκόπησαν την Ελλάδα, βάζοντας συνειδητά την ελληνική κοινωνία υπό το πέλμα του μνημονιακού δυνάστη ήτοι υπό το πέλμα των προστάτιδων δυνάμεων.     

Πίνακας 1: Διάρθρωση Χρέους Κεντρικής Κυβέρνησης (δις ευρώ)

Παρατηρήσεις:  ΑΕΠ είναι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Πηγή των στοιχείων είναι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και ειδικότερα το “Δελτίο Δημοσίου Χρέους”, το οποίο δημοσιεύεται ανά τρίμηνο. Τα στοιχεία του 2018 προέρχονται από την Εισηγητική Έκθεση του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού οικονομικού έτους 2019.

Πίνακας 2: Ανάλυση Πιστωτικών Εσόδων Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (δις ευρώ, €)

Παρατηρήσεις: Πηγή των στοιχείων είναι το Ελεγκτικό Συνέδριο και το Υπουργείο Οικονομικών. Repos είναι οι repurchase agreements, δηλαδή οι «συμφωνίες ανταλλαγής με επαναγορά». Οι αριθμοί εντός παρενθέσεων είναι οι κωδικοί στους οποίους καταγράφονται οι διάφορες κατηγορίες πιστωτικών εσόδων του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού. Με αφετηρία το έτος 2019, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους προβαίνει στην αλλαγή των κωδικών καταγραφής των πιστωτικών εσόδων. Τα στοιχεία του οικονομικού έτους 2018 βασίζονται σε εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται στον Γενικό Κρατικό Προϋπολογισμό του 2019.

Greek public debt exceeds now 1,000 billion euros, compared to 341 billions in May 2010

By George A. Vamvoukas, PhD, Professor of Economics and Econometrics, Athens University of Economics

 

Memorandum policies have tragically failed in Greece. Since May 2010 Greece has committed itself to loan memorandum contracts and so far the public debt continues to grow at an extravagant pace. Total short-term, medium- and long-term central government debt from € 341 billion in May 2010 rose tremendously to € 1,015.4 billion in June 2018, in a situation of prolonged recession in the Greek economy.  The primary objective of the economic policies pursued was, of course, the viability of the country’s debt. The term “viability” is considered to be the same as “manageability” in the sense that the country with its own economic powers will in the future be able to serve its public debt. Is it possible for a country’s public debt to be characterized as viable when it is rising for years at a rampant pace?

In this article I will argue that all IMF and European Commission Reports do not reliably analyze the real state of public finances in Greece. In this way, readers of the IMF and European Reports do not have objective and reliable information on the state of public finances in my country. The key point to comment on this article focuses on the undeniable fact that IMF and European Commission Reports underestimate the real size of Greece’s public debt.

For the reliability and impartiality of our analysis, we will use statistical data on the total short-term debt, medium-term debt and long-term debt of the central government. The source of the data is the State General Accounting Office, a body under the Ministry of Finance. More specifically, the origin of the data is the following periodical versions of the State General Accounting Office:

1. The Monthly Statement of State Budget;
2. The General Government Monthly Bulletin;
3. The Government Debt Bulletin Quarterly;
4. The Annual State Budget Statements; and
5. The Annual State Budget Statement Reports.

The statistics included in Tables 1, 2, 3, 4 and 5 are derived from the above mentioned sources.

Table 1: Official Central Government Debt of Greece

Table 1: Official Central Government Debt of Greece

Notes: The calculation of the long-term trend of Official Central Government debt has been based on data from the Ministry of Finance. The figures refer to December each year. The issue of the Bank of Greece, “Long-term Statistical Series of the Greek Economy”, Athens, 1992, was a very useful source of information in the processing of the statistical data of the table relating to the period 1950-1990.

Table 1 shows that in the period 1950-1980, the official government debt to GDP ratio of just 3.8% rose to 19.6%. It is worth noting that in the period 1950-1980, the ratio of government debt to GDP never exceeded 20%. After 1980, Greece’s public debt started to rise sharply. The dramatic rise in public debt was due to the ongoing widening of deficits of state budget. Between 1980 and 2009 government deficits in the form of a snowball were added to public debt.

The steady increase in budget deficits is primarily attributable to the rising upward trend in government expenditures. However, the rational question is: Which objective factors are attributable to the impressive rise in government spending, resulting in the expansion of fiscal deficits and thus the inevitable upward trend in public debt?

In many books, monographs and articles, I have underlined that the terrible increase in government spending during 1980-2009 is mainly due to the very high corruption of the political parties that characterize government power and to the many illegal economic activities constituting the illegal black economy such as smuggling (fuels, drugs, weapons, food, beverages, clothing, toys, etc.), tax evasion, tax avoidance, antiquity smuggling, bribery of political persons and civil servants, etc.  Given that the government deficit is part of government spending, it is concluded that the terrible increase in Greece’s public debt over the period 1980-2009 is due to the over-expansion of government budget deficits. The bankruptcy of Greece in 2009 was the unfortunate result of the continuing inflated state deficits in conditions of corruption in the government’s power system and the impressive increase in the illegal black economy.

Statistical data in Table 1 are very revealing. The official government debt to GDP ratio of just 7.9% in 1960 and 19.6% in 1980 is showing a rapid increase to 125.7% in 2009. In absolute terms, central government debt in the December 1970-June 2018 period from 2.12 increased to $ 345.4 billion. That is, over a period of 48 years official public debt has increased 162.9 times.

 

Table 2: Real Government Debt of Greece

Table 2: Real Government Debt of Greece (1980 – June 2018)

Notes: Table statistics are included in the State Budget Statement Reports and in the State Budget Execution Monthly Statements published by the State General Accounting Office. The figures refer to December each year. For the impartiality of our quantitative analysis, it should be noted that in May 2010 the total central government debt amounted to € 341 billion, of which 314 billion concerned medium to long-term debt, and the remaining € 27 billion reflected short-term debt under the form of treasury bills.

 

The tremendous increase in public debt, especially since 1980, has led to an impressive increase in its service costs.  During the period 1980-2009, public debt had an uncontrollable dynamic due to the fact that the steep rise in public debt caused a continuous and accelerating increase in debt service payments. Between 1980 and 2009 increasing debt service payments have proved to be impractical for the state budget.

 

Table 3: Public Debt Service Payments

Table 3: Public Debt Service Payments

Notes: The source of the data is the State General Accounting Office and in particular the “State Budget Statement Reports” and the “State Budget Execution Monthly Statements”.

 

Based on the data in Table 3, total expenditure on interest and amortization for short-term and medium-and long-term central government debt from just € 0.92 billion in 1980 rose to € 8.9 billion in 2000 and jumped to € 78.5 billion in 2009. While in 1980 government debt service expenditures accounted for only 11.8% of total government spending, this figure rose to 52.2% in 2009 respectively.  

In early 2010, the then government admitted that Greece could not respond to excessive debt servicing costs. Following a government meeting with foreign creditors in particular, it was decided in May 2010 to include Greece in austerity program covering the period 2010-2014. Foreign creditors were represented by the Troika, the European Central Bank, the European Commission and the International Monetary Fund. The quantitative objectives of the stability program were reflected in the Economic and Financial Policy Memorandum 2010-2014. Under the program, Greece would receive over 2010-2014 a loan of € 110 billion, of which € 30 billion would come from the IMF and the remaining € 80 billion from the European Stability Mechanism. However, the austerity program for 2010-2014 failed, with the result that in June 2011 a new stability program known as the Medium Term Financial Framework (MTFF) 2012-2015 to be implemented.

Nevertheless, the government’s economic team together with the troika failed to predict successfully the growth performance of the Greek economy and in particular failed to predict the primary budgetary objective of reducing the public debt-GDP ratio. In December 2011, central government debt amounted to € 368.0 billion, accounting for 177.8% of GDP. This huge debt had to be repaid over a period of just seven years, which was impossible to happen in the case of Greece, which was already in the midst of an acute economic crisis.

• In February 2012, the troika, in co-operation with foreign creditors, decided to restructure Greece’s public debt, contributing to impressive debt haircut of € 106.0 billion.
• In December 2012, the second haircut of the central government was decided, causing a further reduction of € 32 billion. That is, during 2012, the two haircuts helped reduce the Greek public debt by € 138.0 billion.

The haircut of 138.0 billion euros is considered an unprecedented haircut in world economic history.The first haircut in public debt was accompanied by the signing of a second memorandum between Greece and the troika. At the same time, the Medium-term Financial Strategy Framework 2013-2016 was implemented. Unfortunately the state of the Greek economy was deteriorating and the future was uncertain.

Although debt was cut twice in 2012, public debt continued to grow rapidly in conditions of perpetuation of the crisis of the Greek economy.

In April 2014 the then government along with the Troika adopted the Medium-term Financial Strategy Framework 2015-2018. However, this stability program also had the fate of the previous ones.

The failure of the ongoing macroeconomic policy is evidenced by the fact that Greece in August 2015 committed itself to the signing of a third memorandum. With the participation of the European Stability Mechanism (ESM) on the side of foreign creditors, the Troika was renamed a Quartet.

Between November 2015 and May 2018, the government along with the quartet committed themselves to the application of tough policy measures under the Medium-term Financial Frameworks 2016-2019, 2018-2021 and 2019-2022. It is obvious that the increase in tax burdens, the drastic reduction in wages, excessive pension cuts, shrinking social welfare costs, etc., reflect the reluctant dimensions of the existing Memorandum policies by all Greek governments after 2010. The case of Greece is a slogan. After May 2010, when Greece committed itself to the implementation of the Memorandum of Understanding, strict policy measures are applied but public debt is constantly increasing.

The figures in Table 2 are very revealing:

• Column 1 depicts the official central government debt recorded by the Ministry of Finance. It is the official public debt of Greece reported in the Eurostat, OECD and IMF database, among others.
• The central government’s short-term debt in column 2 relates to Greek Government Treasury bills of less than 12 months and their value is recorded under code number 5000 of the state budget.
• The amounts listed in column 3 concern the stock of treasury bills called “short-term borrowing receipts” by the Treasury.

According to the State General Accounting Office, “short-term borrowing receipts” are approximately equal to the amount of “short-term debt repayments”.It should be noted that the figures in Table 2 do not include the total value of the swap agreements. The swaps refer to “Greek government bond swap agreements”, with the result that public debt in the form of government bonds is transferred to redemption in the future and thus not counted in the current public debt of Greece. Taking into account various unofficial estimates, the total value of swaps structured in Greek government bonds is currently estimated at 60 billion euros. The fact that swaps are not included in official government debt makes it also for this reason that real government debt is significantly underestimated.

The figures in Table 2 confirm that after 2009 Greece’s real public debt is growing at a terrible rate. Between May 2010 and June 2018, public debt of € 341.0 billion or 146.4% of GDP elapsed to € 1,015.4 billion or 562.5% of GDP.

The core of Greece’s insoluble fiscal problem focuses on the crucial point that besides the official public debt of € 345.4 billion there is an unofficial debt that in June 2018 is estimated at € 670.0 billion.

This insidious finding shows that on the basis of June 2018 data, Greece’s real public debt is estimated at € 1,015.4 billion.

According to the methodology adopted by the Ministry of Finance, the amount of € 670 billion is recorded in the state budget codes as short-term public debt. From a methodological point of view, it should be emphasized that in the process of measuring official central government debt, the Ministry of Finance only records a small percentage of the total stock of treasury bills. For example, according to Table 5, in June 2018, in official central government debt of € 345.4 billion, only 4.26% or € 14.7 billion represented treasury bills (14.7/345.4=4.26%).

 

Table 4: Analysis of State Budget Credit Revenues (€ billion)

Table 4: Analysis of State Budget Credit Revenues (€ billion)

Notes: Source of data is the Court of Auditors and the Ministry of Finance. Repos are “repurchase agreements”. The numbers in brackets are the codes in which the various categories of credit revenues of the General State Budget are recorded. Figures for the financial year 2018 are based on estimates derived from the pattern of credit revenues during the period January-June 2017/2018.

 

Table 4 analyzes the structure of government budget credit revenues. Credit revenues reflect the total short-, medium- and long-term borrowing of the Greek state to finance the annual budget deficits. After 2010, and basically after 2013, Greek government borrowing has grown tremendously, demonstrating the dramatic upward trend in Greece’s public debt. Total credit receipts from € 65.5 billion and € 76.6 billion in 2010 and 2013 saw a rapid rise to $ 665.0 billion in 2017.

Taking into account the evolution of credit revenues in January-June 2017/2018, it is estimated that in December 2018 total credit revenue will reach $ 740.0 billion. The spectacular increase in credit revenues after 2010 shows the extent of the failure of the enacted Memorandum of Economic Policies.

 

Table 5: Structure of Central Government Debt (billion euros)

Table 5: Structure of Central Government Debt (billion euros)

Notes: The source of the data is the State General Accounting Office State and more specifically the “Public Debt Bulletin”, published every three months. The figures for 2018 concern in June.

 

The Greek governments, together with the quartet, have to explain to Greek citizens the reasons why the credit revenues in the period 2010-2017 from 65.6 went to 665.0 $ and are estimated at 740.0 billion dollars in 2018.

The Memorandum Governments of the 2010-2018 period along with the quartet are obliged to answer the following questions:

• What factors do they attribute the impressive rise in the total value of credit revenues after 2010?
• What is the structure of short-term debt of € 670 billion expressed by the amount of treasury bills? In simple words, in which institutional bodies Greece in June 2018 owed the colossal amount of 670 billion euros?
• To what extent are commercial banks responsible for the growth of the country’s short-term government debt of € 670 billion?

Many questions could be put to the Greek governments and the quartet about the dramatic increase in both the credit revenues and the short-term debt of the central government after 2010. The figures in Tables 2 and 4 lead to the crucial finding that

IMF, European Commission and the other two members of the Quartet, for unambiguous reasons, in their regular reports on the Greek economy do not record the true size of Greece’s public debt.

Quartet members hide the truth from the international community of 7.4 billion citizens. Given that IMF and European Commission are the main members of Greece’s creditors, it ought to have been particularly careful in the recording and processing of Greek fiscal data. It is not possible for the so-called quartet technocrats to be paid annually with many millions of dollars and in practice to prove themselves incapable of accurately analyzing the main fiscal indicators of Greece. Memorandum economic policies have been miserably unsuccessful in Greece. The Greek governments and the quartet have the sole responsibility for the failure, because since May 2010, their memorandums have led to a dramatic increase in Greece’s public debt in a situation of perpetual recession in the Greek economy.

 

Μπήκαμε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος 341 και βγαίνουμε με 1.015 δις €!

Γιώργος Βάμβουκας, Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η χώρα έχει εισέλθει σε φάση προεκλογικής περιόδου και για άγρα ψήφων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προπαγανδίζει την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια. Από την άλλη μεριά, τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που έβαλαν τη χώρα στην εθνική περιπέτεια των μνημονίων και με πάθος εφάρμοσαν εξοντωτικά μέτρα οικονομικής πολιτικής, υποστηρίζουν ότι το τέταρτο μνημόνιο έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή, λόγω της πρόσφατης ψήφισης από τη Βουλή των Ελλήνων του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Πολιτικής 2019-2022, το οποίο ως γνωστόν συνεπάγεται χαρατσώματα για τους πολίτες και ψαλιδίσματα συντάξεων άνω των 5 δις ευρώ (€). Οι πολίτες που έχουν στοιχειώδη λογική αντιλαμβάνονται ότι τα μνημονιακά κόμματα κυβερνητικής εξουσίας, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, προκλητικά εμπαίζουν την δεινοπαθούσα από τις απάνθρωπες μνημονιακές πολιτικές ελληνική κοινωνία.

Τον Μάιο του 2010 που η χώρα μας υποτάχτηκε στο πέλμα των μνημονίων, το συνολικό βραχυπρόθεσμο και μεσομακροπρόθεσμο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης εκτιμάτο σε 341 δις ευρώ(€) ή 147% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν).

Τον Ιούνιο του 2018 το συνολικό βραχυπρόθεσμο και μεσομακροπρόθεσμο χρέος της Ελλάδας έφτασε στο τρομακτικό επίπεδο των 1.015,4 δις €, αποτελώντας το 562,5% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας.

Ο πρωταρχικός στόχος των ασκούμενων μνημονιακών οικονομικών πολιτικών ήταν και βέβαια εξακολουθεί να είναι η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους της χώρας. Ο όρος “βιωσιμότητα” θεωρείται ταυτόσημος του όρου “διαχειρισιμότητα”, με την έννοια ότι η χώρα με τις δικές της οικονομικές δυνάμεις θα δύναται στο μέλλον να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος της. Είναι δυνατόν το δημόσιο χρέος μιας χώρας να χαρακτηρίζεται βιώσιμο, όταν αυξάνεται επί σειρά ετών με αχαλίνωτους ρυθμούς;

Για την αξιοπιστία και την αμεροληψία της ανάλυσής μας θα χρησιμοποιήσουμε στατιστικά στοιχεία που αφορούν το συνολικό χρέος της κεντρικής κυβέρνησης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Πίνακα 2, το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας προκύπτει από το άθροισμα του βραχυπρόθεσμου και του μεσομακροπρόθεσμου χρέους της κεντρικής κυβέρνησης. Ο ουσιαστικός λόγος που εστιάζουμε στο “χρέος της κεντρικής κυβέρνησης”, είναι ότι η συγκεκριμένη μορφή χρέους αξιολογείται ως το αντικειμενικότερο μέγεθος απεικόνισης του συνολικού δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα δύο κουρέματα του δημοσίου χρέους της χώρας κατά την διάρκεια του 2012, έγιναν με βάση το επίπεδο του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης.

Πίνακας 2:  Πραγματικό Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας

Πραγματικό Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας

Παρατηρήσεις: Τα στατιστικά στοιχεία που αναφέρονται στον πίνακα περιλαμβάνονται στις Εισηγητικές Εκθέσεις των Κρατικών Προϋπολογισμών και στα μηνιαία δελτία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που αφορούν την Εκτέλεση του Κρατικού Προϋπολογισμού. Για την αμεροληψία της ποσοτικής μας ανάλυσης θα πρέπει να αναφερθεί, ότι, τον Μάιο του 2010 το συνολικό χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ανερχόταν σε 341 δις €, εκ των οποίων τα 314 δις αφορούσαν μεσομακροπρόθεσμο χρέος και τα υπόλοιπα 27 δις € αντικατόπτριζαν βραχυπρόθεσμο χρέος υπό τη μορφή εντόκων γραμματίων. 

Πηγή προέλευσης των στοιχείων είναι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ), ένας φορέας που υπάγεται στο Υπουργείο Οικονομικών. Πιο συγκεκριμένα, τα στατιστικά στοιχεία που καταγράφονται στους Πίνακες 1, 2, 3, 4 και 5, προέρχονται από τις ακόλουθες περιοδικές εκδόσεις του ΓΛΚ:

1) Το Μηνιαίο Δελτίο Εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού^.

2) Το Δελτίο Μηνιαίων Στοιχείων της Γενικής Κυβέρνησης∙

3) Το Δελτίο Δημοσίου Χρέους που εκδίδεται κάθε τρίμηνο^.

4) Τις ετήσιες εκδόσεις Απολογισμού του Κρατικού Προϋπολογισμού. Και

5) Τις ετήσιες Εισηγητικές Εκθέσεις του Κρατικού Προϋπολογισμού.

 

Στον Πίνακα 1 απεικονίζεται το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, που από την πλευρά των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων αντικατοπτρίζει το επίσημο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Η συγκεκριμένη μορφή χρέους περιλαμβάνει σε ποσοστό περίπου 85%, εκείνες τις κατηγορίες δανεισμού που αντιπροσωπεύουν τον μεσοπρόθεσμο και τον μακροπρόθεσμο δανεισμό της χώρας. Από τον Πίνακα 1 συνάγεται ότι κατά την περίοδο 1950-1980, ο λόγος δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ από 3,8% αυξήθηκε σε 19,6%. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι κατά την περίοδο 1950-1980, ο λόγος δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ κυμαινόταν κάτω από το 20%. Μετά το 1980 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας άρχισε να σημειώνει ραγδαία άνοδο. Η δραματική άνοδος του δημοσίου χρέους οφειλόταν  στη συνεχή διεύρυνση των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού. Κατά την περίοδο 1980-2009 τα κρατικά ελλείμματα με τη μορφή χιονοστιβάδας αθροίζονταν στο δημόσιο χρέος.

Πίνακας 1:  Χρέος Κεντρικής Κυβέρνησης της Ελλάδας

Χρέος Κεντρικής Κυβέρνησης της Ελλάδας

Παρατηρήσεις: Ο υπολογισμός της διαχρονικής τάσης του χρέους της Κεντρικής Κυβέρνησης έχει βασιστεί στην επεξεργασία στοιχείων του Υπουργείου Οικονομικών. Τα στοιχεία αναφέρονται στον Δεκέμβριο εκάστου έτους. Η έκδοση της Τράπεζας της Ελλάδος, Μακροχρόνιες Στατιστικές Σειρές της Ελληνικής Οικονομίας, Αθήνα, 1992, ήταν πολύ χρήσιμη πηγή πληροφόρησης κατά την επεξεργασία των στατιστικών δεδομένων του πίνακα που αφορούν την περίοδο 1950-1990.

 

Η συνεχής αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων αποδίδεται πρωτίστως στην αχαλίνωτη ανοδική πορεία των κρατικών δαπανών. Ωστόσο, το εύλογο ερώτημα είναι:

Σε ποιους αντικειμενικούς παράγοντες αποδίδεται η εντυπωσιακή άνοδος των κρατικών δαπανών, με συνέπεια την διόγκωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και άρα την αναπόφευκτη ανοδική τάση του δημοσίου χρέους;

Σε πολλά βιβλία, μονογραφίες και άρθρα μου έχω υπογραμμίσει ότι η τρομακτική αύξηση των κρατικών δαπανών κατά την περίοδο 1980-2009, αποδίδεται κυρίως στην ασύστολη διαφθορά των πολιτικών κομμάτων που διαχειρίζονταν την κυβερνητική εξουσία και στις πάμπολλες έκνομες οικονομικές δραστηριότητες που συνθέτουν το κύκλωμα της άνομης παραοικονομίας, όπως λαθρεμπόριο (καυσίμων, ναρκωτικών, όπλων, ποτών, ειδών ένδυσης, παιγνίων, τροφίμων,  κ.ά.), πορνεία, φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή, αρχαιοκαπηλία, δωροδοκία πολιτικών προσώπων και κρατικών υπαλλήλων, κ.λπ.

Δοθέντος ότι το κρατικό έλλειμμα αποτελεί μέρος της κρατικής δαπάνης,  συμπεραίνεται ότι η τρομακτική αύξηση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας κατά την περίοδο 1980-2009 συσχετίζεται με την υπερδιόγκωση των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού. Η χρεοκοπία της Ελλάδας το 2009 ήταν το θλιβερό  αποτέλεσμα της συνεχούς διόγκωσης των κρατικών ελλειμμάτων σε συνθήκες διαφθοράς του κυβερνητικού συστήματος εξουσίας και εντυπωσιακής αύξησης της άνομης παραοικονομίας.

Τα στατιστικά στοιχεία του Πίνακα 1 είναι λίαν αποκαλυπτικά: Ο λόγος δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ από μόλις 7,9% το 1960 και 19,6% το 1980 εμφανίζει σφοδρή άνοδο σε 125,7% το 2009. Σε απόλυτα μεγέθη το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης κατά την περίοδο 1970-Ιούνιος 2018 από 2,12 αυξήθηκε σε 345,4 δις $.

Δηλαδή, σε χρονική περίοδο 48 ετών το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε 162,9 φορές.

Η φοβερή άνοδος του δημοσίου χρέους ιδίως μετά το 1980 συνετέλεσε στην εντυπωσιακή αύξηση των δαπανών εξυπηρέτησής του. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Πίνακα 3, κατά την περίοδο 1980-2009 το δημόσιο χρέος είχε μια ανεξέλεγκτη δυναμική, λόγω του ότι η αλματώδης ανοδική του τάση προκαλούσε την συνεχή και επιταχυνόμενη αύξηση των τοκοχρεολυτικών δαπανών εξυπηρέτησής του.

Αναφορικά με την πορεία του μεσομακροπρόθεσμου χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, οι συνολικές δαπάνες σε τόκους και χρεολύσια από μόλις 0,82 δις € το 1980 αυξήθηκαν σε 8,9 δις € το 2000 και εκτοξεύτηκαν σε 41,6 δις € το 2009.

Με την πάροδο του χρόνου οι αυξανόμενες δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους αποδείχτηκαν στην πράξη  δυσβάστακτες για τον κρατικό προϋπολογισμό. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι το 2009, οι δαπάνες τοκοχρεολυσίων έφτασαν στο σημείο να προσεγγίζουν τα καθαρά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού.

 

Πίνακας 3: Δαπάνες Εξυπηρέτησης Δημοσίου Χρέους

Παρατηρήσεις: Πηγή των στοιχείων είναι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και ειδικότερα οι “Εισηγητικές Εκθέσεις του Κρατικού Προϋπολογισμού” και τα “Μηνιαία Δελτία Εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού”.

 

Στις αρχές του 2010, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου (ΓΑΠ), παραδέχτηκε ότι η Ελλάδα δεν δύναται πλέον να ανταποκριθεί στις υπερβολικές δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους. Κατόπιν συνεννόησης της κυβέρνησης ΓΑΠ με τους ξένους πιστωτές,  συναποφασίστηκε τον Μάιο του 2010 η υπαγωγή της Ελλάδας σε πρόγραμμα λιτότητας που θα κάλυπτε την περίοδο 2010-2014. Οι ξένοι πιστωτές εκπροσωπούντο από την τρόικα, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στα πλαίσια του προγράμματος λιτότητας, η Ελλάδα θα ελάμβανε δάνειο 110 δις € εκ των οποίων τα 30 δις € θα προέρχονταν από το ΔΝΤ και τα υπόλοιπα 80 δις € από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Οι ποσοτικοί στόχοι του προγράμματος σταθερότητας απεικονίστηκαν στο Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής 2010-2014. Ωστόσο, το πρόγραμμα λιτότητας 2010-2014  απέτυχε  παταγωδώς, με αποτέλεσμα τον Ιούνιο του 2011 να εφαρμοστεί από την κυβέρνηση ΓΑΠ ένα νέο πρόγραμμα σταθερότητας, ευρέως γνωστό ως Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) 2012-2015.

Το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο μαζί με την τρόικα δεν κατόρθωσαν να προβλέψουν επιτυχώς τις αναπτυξιακές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και κυρίως απέτυχαν στον πρωταρχικό δημοσιονομικό στόχο που ήταν η μείωση  του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Τον Δεκέμβριο του 2011 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης είχε εξακοντιστεί στα 368,0 δις ευρώ, αποτελώντας έτσι το 177,8% του ΑΕΠ. Αυτό το θεόρατο χρέος έπρεπε να αποπληρωθεί σε χρονική περίοδο μόλις επτά ετών, κάτι το οποίο ήταν αδύνατον να συμβεί στην περίπτωση της Ελλάδας, που ήδη διερχόταν φάση οξύτατης οικονομικής κρίσης.  Τον Φεβρουάριο του 2012 η τρόικα σε συνεργασία με τους ξένους πιστωτές αποφάσισαν την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, συντελώντας στο εντυπωσιακό κούρεμα του χρέους κατά 106,0 δις €.

Τον Δεκέμβριο του 2012 αποφασίστηκε το δεύτερο κούρεμα του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, επιφέροντας την περαιτέρω  ελάττωσή του κατά 32 δις €. Δηλαδή, κατά την διάρκεια του 2012 τα δύο κουρέματα συνέβαλαν στην μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους κατά 138,0 δις €. Το κούρεμα των 138,0 δις € θεωρείται πρωτοφανές στα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας.

Το πρώτο κούρεμα του δημοσίου χρέους συνοδεύτηκε με την υπογραφή ενός δευτέρου μνημονίου μεταξύ Ελλάδας και τρόικας. Παράλληλα, τέθηκε σε εφαρμογή το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016. Δυστυχώς, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ήταν συνεχώς επιδεινούμενη, καθιστώντας αβέβαιες τις βραχυμεσοπρόθεσμες προοπτικές της. Παρότι το 2012 το δημόσιο χρέος κουρεύτηκε δύο φορές, το  χρέος εξακολουθούσε να αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης της εθνικής μας οικονομίας. Τον Απρίλιο του 2014 η τότε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μαζί με την τρόικα, υιοθέτησαν το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018. Ωστόσο και αυτό το πρόγραμμα σταθερότητας είχε την αρνητική  κατάληξη των προηγούμενων.

Η αποτυχία της ασκούμενης μακροοικονομικής πολιτικής πιστοποιείται από το γεγονός ότι η Ελλάδα τον Αύγουστο του 2015 δεσμεύτηκε με την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου. Με την συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) στην πλευρά των ξένων πιστωτών, η τρόικα μετονομάστηκε σε κουαρτέτο. Από τον Νοέμβριο του 2015 και έως τον Μάιο του 2018, η κυβέρνηση μαζί με το κουαρτέτο δέσμευσαν την ελληνική κοινωνία με την εφαρμογή σκληρότατων μέτρων πολιτικής, μέτρα πολιτικής που καταγράφονται στα Μεσοπρόθεσμα Πλαίσια Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2016-2019, 2018-2021 και 2019-2022. Η αύξηση των φορολογικών βαρών, το πετσόκομμα των  μισθών, η κατακρεούργηση των συντάξεων, η συρρίκνωση των δαπανών κοινωνικής πρόνοιας, κ.λπ., αντανακλούν τις ανάλγητες διαστάσεις των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών από όλες τις   ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 2010.

Η περίπτωση της Ελλάδας έχει ιλαροτραγικές διαστάσεις.

Μετά τον Μάιο του 2010 που η χώρα μας δεσμεύτηκε με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, τα ανελέητα μέτρα οικονομικής πολιτικής εφαρμόζονται αλλά το δημόσιο χρέος συνεχώς αυξάνεται.

 

Τα στοιχεία του Πίνακα 2 είναι λίαν αποκαλυπτικά. Στην  στήλη 1 παρίσταται το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης, όπως αυτό καταγράφεται από το Υπουργείο Οικονομικών και παράλληλα αναφέρεται στη βάση δεδομένων της Eurostat, του OECD και του IMF. Το βραχυπρόθεσμο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης που απεικονίζεται στην δεύτερη στήλη του πίνακα 2, αφορά έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου χρονικής διάρκειας μικρότερης των 12 μηνών. Η αξία των εντόκων γραμματίων καταγράφεται στον κωδικό 5000 του κρατικού προϋπολογισμού. Τα ποσά που μνημονεύονται στην στήλη 2 αφορούν ουσιαστικά το απόθεμα των εντόκων γραμματίων, που το Υπουργείο Οικονομικών αποκαλεί “εισπράξεις βραχυπρόθεσμου δανεισμού”. Από τεχνοκρατικής άποψης θα πρέπει να επισημανθεί, ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, οι ετήσιες “εισπράξεις βραχυπρόθεσμου δανεισμού” προσεγγιστικά είναι ίσες με το ποσό των ετήσιων “εξοφλήσεων βραχυπρόθεσμου δανεισμού”.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι στα στοιχεία του Πίνακα 2 δεν περιλαμβάνεται η συνολική αξία των swaps. Τα swaps αφορούν “συμφωνίες” ανταλλαγής ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, αποσκοπώντας στην εξόφληση των ομολόγων αυτών σε συγκεκριμένη μελλοντική χρονική περίοδο. Δηλαδή, με την πολιτική των “συμφωνιών ανταλλαγής” (swaps agreements), ένα μέρος του δημοσίου χρέους μεταφέρεται για εξόφληση στο μέλλον. Δοθέντος ότι τα swaps agreements δεν συνυπολογίζονται στο τρέχον δημόσιο χρέος, σαφές είναι ότι το πραγματικό μέγεθος του δημοσίου χρέους της χώρας τεχνηέντως υποεκτιμάται κατά την τρέχουσα χρονική περίοδο. Έχοντας κατά νου διάφορους ανεπίσημους υπολογισμούς, η συνολική αξία των ελληνικών κρατικών ομολόγων που έχουν στην πλάτη τους swaps agreements εκτιμάται τον Ιούνιο του 2018 περίπου σε 60 δις ευρώ.

Τα στοιχεία του Πίνακα 2 πιστοποιούν ότι μετά το 2009 το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξάνεται με τρομακτικούς ρυθμούς.

Την περίοδο 2009-2018, το πραγματικό δημόσιο χρέος από 340,5 δις € ή 143,4% του ΑΕΠ εκτιμάται ότι εκτινάχτηκε στα 1.015,4 δις €  ή 562,5% του ΑΕΠ.

Για την αξιοπιστία της ποσοτικής μας ανάλυσης, θα πρέπει να αναφερθεί ότι τον Μάιο του 2010 το συνολικό χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ανερχόταν σε 341 δις €, εκ των οποίων τα 314 δις αφορούσαν μεσομακροπρόθεσμο χρέος και τα υπόλοιπα 27 δις € αντικατόπτριζαν βραχυπρόθεσμο χρέος υπό τη μορφή εντόκων γραμματίων.

Ο πυρήνας του δυσεπίλυτου δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας εστιάζεται στο κρίσιμο σημείο ότι εκτός από το επίσημο δημόσιο χρέος των 345,4 δις €, υπάρχει και ένα ανεπίσημο χρέος που τον Ιούνιο του 2018 εκτιμάται σε 670 δις €.

Σύμφωνα με τη μεθοδολογία που υιοθετεί το Υπουργείο Οικονομικών, το ποσό των 670 δις € καταγράφεται στους κωδικούς του κρατικού προϋπολογισμού ως βραχυπρόθεσμο δημόσιο χρέος. Από μεθοδολογικής άποψης θα πρέπει να σχολιαστεί ότι κατά την  διαδικασία μέτρησης του δημοσίου χρέους, το Υπουργείο Οικονομικών καταγράφει στο επίσημο χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης ένα πολύ μικρό ποσοστό από το συνολικό απόθεμα των εντόκων γραμματίων. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Πίνακα 5, τον Ιούνιο του 2018 σε σύνολο χρέους της κεντρικής κυβέρνησης της τάξης των 345,4 δις ευρώ (€), μόνο το 4,26% ή 14,7 δις € αντιπροσώπευε έντοκα γραμμάτια (14,7/345,4=4,26%).

Πίνακας 5: Διάρθρωση Χρέους Κεντρικής Κυβέρνησης (δις ευρώ)

Διάρθρωση Χρέους Κεντρικής Κυβέρνησης (δις ευρώ)

Παρατηρήσεις: Πηγή των στοιχείων είναι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και ειδικότερα το “Δελτίο Δημοσίου Χρέους”, το οποίο δημοσιεύεται ανά τρίμηνο. Τα στοιχεία του 2018 αφορούν το μήνα Ιούνιο.

 

Πίνακας 4: Ανάλυση Πιστωτικών Εσόδων Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (δις ευρώ, €)

Ανάλυση Πιστωτικών Εσόδων Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (δις ευρώ, €)

 

Παρατηρήσεις: Πηγή των στοιχείων είναι το Ελεγκτικό Συνέδριο και το Υπουργείο Οικονομικών. Repos είναι οι repurchase agreements, δηλαδή οι «συμφωνίες ανταλλαγής με επαναγορά». Οι αριθμοί εντός παρενθέσεων είναι οι κωδικοί στους οποίους καταγράφονται οι διάφορες κατηγορίες πιστωτικών εσόδων του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού. Τα στοιχεία του οικονομικού έτους 2018 βασίζονται σε εκτιμήσεις που συνάγονται από την πορεία των πιστωτικών εσόδων κατά την περίοδο Ιανουαρίου-Ιουνίου 2017/2018.  

Τα στοιχεία του Πίνακα 4 οδηγούν στην καίρια διαπίστωση ότι το ΔΝΤ και τα υπόλοιπα τρία μέλη του Κουαρτέτου, σε αγαστή συνεννόηση με τις ελληνικές κυβερνήσεις, για αδιευκρίνιστους λόγους στις περιοδικές εκθέσεις τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, δεν καταγράφουν το αληθινό μέγεθος του δημοσίου χρέους της Ελλάδας.

Οι μνημονιακές οικονομικές πολιτικές απέτυχαν παταγωδώς στην Ελλάδα. Την αποκλειστική ευθύνη της αποτυχίας έχουν τόσο οι ελληνικές κυβερνήσεις όσο και το κουαρτέτο, καθότι από τον Μάιο του 2010 και μέχρι σήμερα, οι εφαρμοζόμενες μνημονιακές πολιτικές προκαλούν την δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας σε συνθήκες διαιωνιζόμενης ύφεσης της εθνικής μας οικονομίας.

Το αποκαρδιωτικό συμπέρασμα που συνάγεται από την ανωτέρω ανάλυση είναι ότι παρά τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού, οι ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές αντί να συντελούν στη μείωση του δημοσίου χρέους αντιθέτως  προκαλούν την διαρκή άνοδό του.

Τα μνημόνια απέτυχαν παταγωδώς στην περίπτωση της Ελλάδας. Η γιγάντωση του βραχυπρόθεσμου χρέους της Κεντρικής Κυβέρνησης καταδεικνύει το εύρος της αποτυχίας των υιοθετούμενων μνημονιακών οικονομικών πολιτικών. Τόσο το νυν οικονομικό επιτελείο της  κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο και τα προηγούμενα κυβερνητικά οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2012-2014, οφείλουν να εξηγήσουν στους δεινοπαθούντες Έλληνες πολίτες, γιατί το βραχυπρόθεσμο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης κατά την περίοδο 2010-2018 από 31,5 εξακοντίστηκε στα 670 δις €.

Τα φλέγοντα ερωτήματα που οι μνημονιακές κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2018 υποχρεούνται να απαντήσουν είναι τα εξής:

• Σε ποιους παράγοντες αποδίδεται η τρομακτική άνοδος της συνολικής αξίας του αποθέματος των εντόκων γραμματίων μετά το 2010;

• Ποια είναι η διάρθρωση του βραχυπρόθεσμου χρέους των 670 δις €; Με απλά λόγια, σε ποιους θεσμικούς φορείς η Ελλάδα οφείλει το κολοσσιαίο ποσό των 670 δις €;

• Μέχρι ποιου βαθμού οι  εμπορικές τράπεζες ευθύνονται για την γιγάντωση του βραχυπρόθεσμου δημοσίου χρέους της χώρας;

• Ποια είναι η συνολική αξία των swaps agreements;

Η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος 341 δις και “βγήκε” με χρέος 1.015,4 δις €.

Την περίοδο 2010-2018, το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε σχεδόν -25%, υποδηλώνοντας ότι το πραγματικό ΑΕΠ του 2010 ήταν κατά 25% μεγαλύτερο από το αντίστοιχο πραγματικό ΑΕΠ του 2018. Ο εμπαιγμός δεν έχει όρια. Το 2018 που το δημόσιο χρέος θεωρείται τερατώδες συγκριτικά με το χρέος του 2010  και ταυτόχρονα το πραγματικό ΑΕΠ είναι χαμηλότερο κατά -25% σε σχέση με το 2010, μας λένε ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και το δημόσιο χρέος αξιολογείται πλέον βιώσιμο.

Στον Πίνακα 5, διαπιστούται ότι βάσει των στοιχείων του Ιουνίου 2018, το 70% του δημοσίου χρέους απεικονίζεται σε δάνεια έναντι του Ευρωπαϊκού  Μηχανισμού Στήριξης, πιστοποιώντας ότι η Πατρίδα μας είναι χειροπόδαρα δεμένη από τους ξένους πιστωτές.

Η κοροϊδία, τόσο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δεν έχει όρια. Μας πουλάνε κουτόχορτο και ασύστολα ψευδολογούν. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ  κρύβουν την αλήθεια για το πραγματικό μέγεθος του δημοσίου χρέους, που την περίοδο Μάιος 2010-Ιούνιος 2018 από 341 εκσφενδονίστηκε στα 1.015,4 δις €. Το δημόσιο χρέος των 1.015,4 δις €, ούτε 10 Ελλάδες δεν θα μπορούσαν να εξοφλήσουν έστω τα επόμενα 40 χρόνια!

Το πρόβλημά μας δεν είναι η κοινωνική ανυπακοή. Το πρόβλημά μας είναι η κοινωνική υποταγή…

«Το πρόβλημά μας δεν είναι η κοινωνική ανυπακοή. Το πρόβλημά μας είναι η κοινωνική υποταγή. Το πρόβλημά μας είναι ότι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έμαθαν να πειθαρχούν στις προσταγές των ηγετών και ότι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί ακριβώς λόγω αυτής της τυφλής υπακοής. Το πρόβλημά μας είναι ότι ο λαός είναι υπάκουος την ώρα που οι φυλακές είναι γεμάτες με μικροκλέφτες, ενώ οι μεγάλοι απατεώνες είναι αυτοί που διοικούν τη χώρα. Αυτό είναι το πρόβλημά μας».

-Howard Zinn-

Στην αυτοβιογραφία του [You Can΄t Be Neutral on a Moving Train, Beacon Press, Βοστόνη 2002], σημείωνε ότι η αντικειμενικότητα ουδέποτε υπήρξε στόχος στα μαθήματα που παρέδιδε. «Ήθελα οι φοιτητές να φεύγουν από την τάξη όχι απλά καλύτερα πληροφορημένοι, αλλά προετοιμασμένοι να παρατήσουν την ασφάλεια της σιωπής, πιο έτοιμοι να μιλήσουν, να δράσουν ενάντια στην αδικία όπου την έβλεπαν. Αυτή, φυσικά, ήταν μια συνταγή για φασαρίες».

 

Ακολουθεί απόσπασμα από την εφημερίδα Αυγή

“Περί πολιτικής ανυπακοής και υπακοής: Χάουαρντ Ζιν” του Παναγιωτάκη Μιχάλη (23.11.2013)

Στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, κάνει αυτές τις ημέρες “τον γύρο” η δημόσια ανάγνωση μιας ομιλίας του μεγάλου Αμερικανού ιστορικού και πολιτικού ακτιβιστή Howard Zinn από τον Matt Damon. Η ομιλία αυτή με τίτλο “The Problem is Civil Obedience” (“Το πρόβλημα είναι η Πολιτική Υπακοή”)  ήταν η εισήγηση του Χάουαρντ Ζιν σε μια δημόσια συζήτηση για το θέμα της πολιτικής ανυπακοής, που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins της Βοστώνης το 1970, στην οποία ο Χάουαρντ Ζιν συμμετείχε, “σκαστός” από την παρουσία στο δικαστήριο για απόδοση ποινής (που σημαίνει ότι τελικά φυλακίστηκε εξαιτίας της απουσίας του αυτής), στο οποίο είχε καταδικαστεί για μια πράξη πολιτικής ανυπακοής: το συμβολικό κλείσιμο μιας στρατιωτικής βάσης και την σχετική “παρακώλυση συγκοινωνιών”. Η απαγγελία της ομιλίας αυτής από τον Ματ Ντέιμον, έγινε σε μια τιμητική εκδήλωση για τον Χάουαρντ Ζιν και την πολιτική του κληρονομιά που διεξήχθη στην Βοστώνη στις 31/12/2012. Ο Ματ Ντέιμον ήταν οικογενειακός φίλος με τους Ζιν.

Για να γίνει κατανοητή η θέση του Χάουαρντ Ζιν για το εξαιρετικά επίκαιρο στην χώρα μας θέμα της Πολιτικής Ανυπακοής και του πολιτικού ακτιβισμού, μεταφράσαμε τις “‘Επτά κατευθύνσεις για την πολιτική ανυπακοή” του Ζιν από το βιβλίο του “Disobedience and Democracy: Nine Fallacies on Law and Order” (Ανυπακοή και Δημοκρατία, Εννέα Πλάνες για τον Νόμο και την Τάξη – 1968) ενώ παραθέτουμε στο τέλος της σελίδας την ομιλία στα Αγγλικά (με σύνδεση στο πλήρες της κείμενο):

 

‘Επτά κατευθύνσεις για την πολιτική ανυπακοή

1. Η πολιτική ανυπακοή είναι η εσκεμμένη, στοχευμένη παραβίαση του νόμου για έναν ζωτικό κοινωνικό σκοπό. Μπορεί όχι απλά να είναι δικαιολογημένη αλλά και να είναι και απαραίτητη όταν διακυβεύεται κάποιο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, και όταν τα νόμιμα μέσα είναι ανεπαρκή για την εξασφάλιση του δικαιώματος αυτού. Μπορεί να πάρει την μορφή της παραβίασης ενός απεχθούς νόμου, της διαμαρτυρίας εναντίον μιας άδικης κατάστασης, ή της συμβολικής εφαρμογής του επιθυμητού νόμου ή της συνθήκης. Ενδεχομένως να θεωρηθεί τελικά νόμιμη, ενδεχομένως και όχι, λόγω του συνταγματικού ή του διεθνούς δικαίου, αλλά στόχος της είναι πάντα το κλείσιμο του χάσματος μεταξύ του νόμου και του δίκιου, σαν μια ατέρμονη διαδικασία ανάπτυξης της δημοκρατίας

2. Η γενική υπακοή στον νόμο δεν έχει καμία κοινωνική αξία, όπως δεν έχει αξία και η γενική ανυπακοή στον νόμο. Η υπακοή σε κακούς νόμους σαν τρόπος ενστάλαξης κάποιας αφηρημένης υπακοής στo “κράτος δικαίου”, στη “νομοκρατία”, το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να ενθαρρύνει την ήδη ισχυρή έφεση των πολιτών να υποκύπτουν στην εξουσία των αρχών και να εγκαταλείπουν την αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης. Η εξύμνηση του “κράτους δικαίου” ως απόλυτης αρχής είναι σημάδι ολοκληρωτισμού, και είναι δυνατόν να υπάρχει ατμόσφαιρα ολοκληρωτισμού σε μια κοινωνία που έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας. Η παρότρυνση προς του πολίτες να μην υπακούν άδικους νόμους, και το καθήκον των πολιτών να μην υπακούν επικίνδυνους νόμους αποτελεί μέρος της ίδιας της ουσίας της δημοκρατίας, που δέχεται πως η κυβέρνηση και οι νόμοι της δεν είναι ιεροί αλλά εργαλεία που υπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς: τη ζωή, την ελευθερία, την ευτυχία. Τα εργαλεία μπορεί να απορρίπτονται Οι σκοποί όχι.

3. Η πολιτική ανυπακοή μπορεί να αφορά παραβίαση νόμων που δεν είναι οι ίδιοι απεχθείς, προκειμένου να υπάρξει διαμαρτυρία για κάποιο πολύ σημαντικό ζήτημα. Σε κάθε περίπτωση η σημαντικότητα του νόμου που παραβιάζεται θα πρέπει να μετριέται σε σχέση με την σημαντικότητα του ζητήματος. Ένας νόμος οδικής κυκλοφορίας που παραβιάζεται προσωρινά δεν είναι συγκρίσιμης σημασίας με την ζωή ενός παιδιού που το πατάει κάποιο αυτοκίνητο· η παράνομη είσοδος σε γραφεία δεν είναι καθόλου συγκρίσιμη με τον θάνατο ανθρώπων στον πόλεμο· η παράνομη κατάληψη ενός κτηρίου δεν είναι εξίσου αμαρτωλή με τις διακρίσεις στην παιδεία. Μια και δεν είναι μόνο κάποιοι συγκεκριμένοι νόμοι, αλλά οι γενικές συνθήκες που μπορεί να είναι αφόρητες, νόμοι που υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να είναι από μόνοι τους θεμιτοί ενδέχεται να χρειαστεί να παραβιαστούν στα πλαίσια διαμαρτυρίας.

4. Αν μια συγκεκριμένη πράξη πολιτικής ανυπακοής αποτελεί μια ηθικά δικαιολογήσιμη πράξη διαμαρτυρίας, τότε η φυλάκιση όσων εμπλέκονται στην πράξη αυτή είναι ανήθικη και οφείλει να απορρίπτεται και να αμφισβητείται μέχρι τέλους. Ο διαμαρτυρόμενος δε χρειάζεται να δεχθεί τον νόμο που ορίζει την τιμωρία του, περισσότερο από τον νόμο που παραβίασε. Μπορεί να υπάρξουν φορές κατά τις οποίες άνθρωποι που μετέχουν σε μια διαμαρτυρία μπορεί να επιλέξουν να πάνε φυλακή σαν μέθοδο συνέχισης της διαμαρτυρίας τους, σαν τρόπο για να υπενθυμίσουν την αδικία στους συμπατριώτες τους. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό από την ιδέα πως θα πρέπει να πάνε φυλακή στα πλαίσια κάποιου κανόνα που έχει σχέση με την πολιτική ανυπακοή. Το βασικό ζήτημα είναι να διατηρείται μέχρι τέλους το πνεύμα της διαμαρτυρίας, είτε αυτό επιτυγχάνεται με την παραμονή στη φυλακή ή με την αποφυγή της φυλάκισης. Η αποδοχή της φυλάκισης με μεταμέλεια ως αποδοχή των “κανόνων”, ισοδυναμεί με την ξαφνική μεταστροφή προς ένα πνεύμα υποτέλειας, προς έναν ευτελισμό της σοβαρότητας της διαμαρτυρίας

5. Όσοι συμμετέχουν σε πράξεις πολιτικής ανυπακοής θα πρέπει να επιλέγουν τακτικές κατά το δυνατόν μη-βίαιες, που να συμβαδίζουν με την αποτελεσματικότητα της διαμαρτυρίας και την σοβαρότητα του ζητήματος. Θα πρέπει να υπάρχει κάποια εύλογη σχέση μεταξύ του βαθμού της αναταραχής και της σημαντικότητας του προκείμενου ζητήματος. Η διάκριση μεταξύ βλάβης σε ιδιοκτησία και βλάβης σε ανθρώπους θα πρέπει να είναι μείζονος σημασίας. Οι τακτικές εναντίον ιδιοκτησιών μπορεί να περιλαμβάνουν (και πάλι ανάλογα με την αποτελεσματικότητα και το είδος του ζητήματος): απαξίωση (όπως στα μποϋκοτάζ), ζημιές, προσωρινή κατάληψη και μόνιμη ιδιοποίηση. Όπως και να έχει η πίεση κάθε πράξης πολιτικής ανυπακοής θα πρέπει να εστιάζει ξεκάθαρα, και επιλεκτικά στο αντικείμενο της διαμαρτυρίας

6. Ο βαθμός της αναταραχής που προκαλεί η πολιτική ανυπακοή δεν θα πρέπει να ζυγίζεται απέναντι σε μια ψευδή “ειρήνη” που υποτίθεται ότι ισχύει στην υφιστάμενη κατάσταση των πραγμάτων, αλλά απέναντι στην πραγματική αναταραχή και βία που είναι κομμάτι της καθημερινής ζωής, που εκφράζεται ανοιχτά διεθνώς στους πολέμους, αλλά κρύβεται τοπικά κάτω από το προσωπείο εκείνο της “τάξης” που συγκαλύπτει την αδικία της σύγχρονης κοινωνίας

7. Το πώς σκεφτόμαστε για την πολιτική ανυπακοή θα πρέπει να συνυπολογίζει πως εμείς και το κράτος έχουμε διαφορετικά συμφέροντα και οι εκπρόσωποι του κράτους δεν θα πρέπει να μας ξεγελούν στο να το ξεχνάμε αυτό. Το κράτος επιζητά την εξουσία, την επιρροή, τον πλούτο σαν σκοπούς καθεαυτούς. Το άτομο επιζητεί την υγεία, την ειρήνη, την δημιουργική απασχόληση, την αγάπη. Το κράτος εξαιτίας της ισχύος και του πλούτου του διαθέτει πάμπολλους εκπροσώπους των συμφερόντων του. Αυτό σημαίνει πως το κάθε άτομο θα πρέπει να κατανοήσει την ανάγκη να σκέφτεται και να δρα από μόνος του ή σε συνεργασία τους συμπολίτες του.

Η ομιλία του Χ.Ζιν διαβάζεται από τον Ματ Ντέιμον (Youtube)

Η ομιλία του Χ.Ζιν διαβάζεται από τον Ματ Ντέιμον (Vimeo)

 

πηγή α’

πηγή β’

 

Μια smart-tv και συνήθως πλέον αρκετά πιο “smart” από τον χρήστη, κάνει τα πράγματα ακόμη και επικίνδυνα.

Θα πρέπει να είναι τουλάχιστον αφελής κάποιος για να επιτρέπει να έχει στο δωμάτιό του, ή στο σαλόνι του, έναν υπολογιστή (τηλεόραση) που είναι μονίμως ανοιχτός, (καθώς σπάνια σβήνουμε την tv από τον κεντρικό διακόπτη) με κάμερα και μικρόφωνο τα οποία δεν μπορεί επ ουδενί να ελέγξει πότε μπορούν να λειτουργούν και κάτω από ποια προγράμματα, κρυφά, ή και φανερά ακόμα, με αναμμένη, ή σβηστή την οθόνη, σε ένα λειτουργικό σύστημα (παρακλάδι του linux) για το οποίο οι περισσότεροι, εκτός από το να κατεβάζουν μικρές εφαρμογές (apps) και να τις δοκιμάζουν, έχουν βαθειά μαύρα μεσάνυχτα.

Επίσης και με αφορμή το επισυναπτόμενο βίντεο, πρέπει να σημειωθεί πως δεν είναι αρκετά ηλίθια η κάθε samsung, ούτε φυσικά και αρκετά πανούργα, ώστε να μπορεί σήμερα να ενσωματώσει κάτι στο hardware ως σύστημα παρακολούθησης, δηλαδή στην ίδια τη συσκευή, εξασφαλίζοντας το ότι αυτό δεν θα ανακαλυφθεί μελλοντικά… δεν χρειάζεται να το ρισκάρει όπως  περίπου έγινε με γνωστές εταιρίες smartphones στα τέλη του 2011. Κάποια στιγμή ο χρήστης -αδαής κατά 99%- θα πέσει στη “λούμπα” και αν επιπλέον στοχοποιηθεί, τότε είναι απίθανο να μην την πατήσει… θα έχει έναν εξαιρετικό κοριό με μάτια και αυτιά μέσα στο σπίτι του… ή και περισσότερους από έναν!
Εννοείται βέβαια πως κάθε στιγμή ο πάροχος του λειτουργικού συστήματος  και οι γύρω “συνεργάτες” του πως γνωρίζουν το τι πληκτρολογείτε στην tv, τι βλέπετε, πότε και για πόσο το βλέπετε, πότε προτιμάτε να αλλάζετε κανάλι, και όλα αυτά βέβαια με τη συγκατάθεσή που εσείς δώσατε, αφού με την εγκατάσταση ακόμη και των απλούστερων εφαρμογών, πολλές φορές επιβεβαιώνετε ότι τους παρέχετε αυτό το δικαίωμα. Φυσικά, αρκετά από όλα αυτά τα γνωρίζει και η κάθε πάροχος προγραμμάτων ψηφιακής τηλεόρασης… Αυτό για όσους δεν έχουν smart tv και νομίζουν ότι έτσι τη γλυτώνουν με έναν mpeg4 αποκωδικοποιητή!

Σκεφτείτε μόνο ότι λίγο καιρό μετά από την τελευταία φορά (πάνε χρόνια προφανώς) που πέρασαν από το σπίτι σας και σας χτύπησαν το κουδούνι για να σας κάνουν “γκάλοπ” για το τι σταθμούς προτιμάτε κλπ, άρχισαν να ξέρουν το τι βλέπετε και προφανώς δεν χρειάζεται να τους πείτε πλέον τίποτα, τουλάχιστον για τις τηλεοπτικές προτιμήσεις σας και τη ζωή σας στο “κουτί”.

Η προσθήκη όμως και του smart-TV, δυστυχώς συνήθως αρκετά πιο smart από τον μέσο χρήστη, κάνει τα πράγματα να αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα. Στο να ξέρουν οι καναλάρχες, οι διαφημιστές και οι γύρω τους (χορηγοί εκπομπών, ταινιών, δημοσκοπικές, πολιτικά κόμματα κλπ) το τι βλέπουμε, λες, “πάει στο διάολο, δεν βαριέσαι”, το να σε κατασκοπεύουν όμως να κρυφοκοιτάνε και να κρυφακούν μέσα στο δωμάτιό σου εντελώς άγνωστοι, αυτό παραπάει!!!
Προσέξτε και μην πανικοβάλλεστε, δεν λέω ότι αυτό σας συμβαίνει αυτή τη στιγμή, ή ότι η πάροχος εταιρεία του λειτουργικού συστήματος θέλει το κακό μας, αλίμονο, ό,τι μπορεί κάνει η κακομοίρα για να μας προστατεύσει κρατώντας τα προσωπικά μας δεδομένα αυστηρά για  τον εαυτό της (προς το παρόν), αυτό που λέω είναι ότι πολλοί μπορούν να “χακάρουν” τις smart-tv όπως ακριβώς ένα laptop και να το κάνουν να συμβεί.

Γενικά ισχύει το ακόλουθο, το οποίο βασικά έχει ειπωθεί  για άλλους λόγους, ίσως ακόμη πιο σημαντικούς: “Πετάξτε την τηλεόραση από το παράθυρο”

1984

εκλεκτικισμός

βίντεο: TheAlexJonesChannel

Ελλάδα, το λίκνο του σουρεαλισμού!

Τα τελευταία δέκα χρόνια, η χώρα είδε να γίνονται πέντε φορές εκλογές και να περνάνε έξι πρωθυπουργοί. Μόνο το 2012 έγιναν δύο, με μεγαλύτερο πρωταγωνιστή τον Κουβέλη που το Μάιο δήλωνε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συνεργαστεί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και ένα μήνα μετά το έκανε. Γιατί ή μιλάμε ή βήχουμε. Βέβαια, ο Φώτης έχει ένα χρόνιο βήχα που μάλλον του έμεινε από τις καρπαζιές που έτρωγε από Βενιζέλο και Σαμαρά όσο τους κρατούσε από το σακάκι για να τον παίρνουν μαζί όπου πήγαιναν.

Το βήχα του τον έκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού τον ιντρίγκαρε να νομίζει ότι θα παίξει συνεργασία ώστε να μην ψηφίσει για Πρόεδρο, του είπε τελικά “Φωτάκο, ευχαρίστως να έρθεις μαζί μας, αλλά όχι Επικρατείας, στο ψηφοδέλτιο κανονικά σαν τους άλλους. Θες;” “Όχι”, είπε αυτός και τώρα κατεβαίνει “αυτόνομα, αλλά σε συνεργασία”. Έτσι, γιατί μπορεί. Μέχρι τις 25 του μήνα που θα καταλάβει ότι δεν μπορεί και θα πάει σπίτι του.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος των περισσότερων βουλευτών αυτή τη στιγμή. Ότι θα πάνε σπίτι τους. Και καλά να έχεις κλέψει, να έχεις εξασφαλίσει την οικογένεια και να σε στείλουν σπίτι (βλέπε μερικά πρώην κεφάλια του ΠΑΣΟΚ), αλλά να είσαι το τίποτα, ένα απόλυτο πολιτικό μηδενικό, να έχεις πει και πέντε μαλακίες κατά καιρούς και να βλέπεις ότι έρχεται η ώρα να επιστρέψεις στην κανονική σου ζωή, όπου δε σου πληρώνει κανείς ένα πεντοχίλιαρο το μήνα μαζί με τηλέφωνα, εισιτήρια και αμάξια; Πίκρα.

Να, πάρε πχ τη Μίκα Ιατρίδη. Την ξέρεις; Όχι. Και γιατί να την ξέρεις; Η γυναίκα υπηρέτησε όλη της την ζωή τη ΝΔ και όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο, διεγράφη από το κόμμα και πήγε στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Τότε έγινε αντάρτισσα. Τα τουί της εναντίον Σαμαρά και ΝΔ θα τα βρεις όλα μαζί εδώ. Βέβαια, μόλις είδε ότι δε θα έβγαινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και θα πηγαίναμε σε εκλογές, θυμήθηκε ότι της έκανε ο Δήμας κι έτσι τον ψήφισε τη δεύτερη και τρίτη φορά. Την επόμενη μέρα έκλεισε το λογαριασμό της στο τουήτερ και επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία και τώρα λέει ότι “σε μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα και την παράταξη αυτή δηλώνει παρούσα”.

Μαζί με αυτήν βέβαια και άλλοι τρεις πολιτικάντηδες του ίδιου βεληνεκούς, που αν έμεναν εκτός ΝΔ θα τους έτρωγε ο λύκος και η μαρμάγκα.

Και εκεί, λοιπόν, που όλα έβρισκαν τον προεκλογικό τους ρυθμό τον καλό, το γνήσιο, τον ελληνικό, αυτόν που ξέρουμε και έχουμε αγαπήσει, βγαίνει ο ΓΑΠ και λέει “κάνω κόμμα” και τραβάει μια πεταλιά στο ποδήλατο. Μαλάκες όλοι. Ντάξει, λογικό είναι στην αρχή να νομίζεις ότι κάποιος με το παρελθόν του αποκλείεται να το εννοεί. Εδώ ένα σουβέρ κλέβεις από μια μπυραρία και ντρέπεσαι να ξαναπατήσεις, και ο ΓΑΠ, που μας έβαλε στο Μνημόνιο και θυμήθηκε μετά να μας το πει, βγαίνει τώρα και ανακοινώνει το “Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών”. Το οποίο θυμίζει δραματικά το κόμμα που είχε ιδρύσει ο παππούς του το 1935: “Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος”.

Το ότι ο ΓΑΠ (ο ΓΑΠ, ρε φίλε!) επικαλείται ακόμα το σοσιαλισμό είναι τόσο σουρεάλ που λιώνουν μέχρι και οι πίνακες του Νταλί, αλλά για περισσότερο σουρεάλ, συνέχισε να διαβάζεις:

Μαθαίνουν στο ΠΑΣΟΚ για το κόμμα και τους λούζει κρύος ιδρώτας. Γιατί, σου λέει, οι ΠΑΣΟΚοι που πήγανε στο ΣΥΡΙΖΑ, πάνε, δεν ξαναγυρίζουν. Άντε λίγοι να ψηφίσουν το ΓΑΠ. Από πού λοιπόν θα κόψει; Από μας, τους σοσιαλδημοκράτες, τους κεντροαριστερχαχαχα! Γιατί μόνο εμείς μείναμε εδώ, στο κυβερνητικό καθήκον και τη μάσα. Εμείς μείναμε εδώ να φυλάμε το μαντρί. Κάτι Συμμαχίες για Νέα Ελλάδα, κάτι Νέοι Μεταρρυθμιστές, κάτι Πρωτοβουλία β’, κάτι Μπίστηδες δηλαδή.

Και βγαίνει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ και αποκαλεί “ανήθικη και παράλογη” την απόφαση του ΓΑΠ. Ανήθικη! Που το να μιλάει το ΠΑΣΟΚ για ηθική είναι σαν να ακούς serial killer να διδάσκει Ποινικό Δίκαιο. Ο δε Βενιζέλος το χαρακτήρισε “θλιβερό γεγονός” και είπε με τον τρόπο του ότι ο ΓΑΠ δεν είναι ρυθμιστής των εκλογών. Hello, Beni! Ο ΓΑΠ μπορεί να πάρει και μεγαλύτερο ποσοστό από σένα!

Τα ξέρουν όμως αυτά ο Μπένι και ο Σαμαράς, δεν είναι βλάκες. Ξέρουν τι πού… τσουνάμι έρχεται. Το βλέπουν. Γι’ αυτό και ο Σαμαράς αρνείται να συμμετάσχει σε debate με τον Τσίπρα. Δεν θέλει, λέει, να “νομιμοποιήσει την πολιτική αθλιότητα” και τον αποκαλεί υβριστή. Γι’ αυτό, για να μην νομιμοποιήσει την πολιτική αθλιότητα, επιλέγει να δίνει μόνο συνεντεύξεις με autocue και να απαντάει “ζωντανά” σε ηχογραφημένες ερωτήσεις δημοσιογράφων. Επαναλαμβάνω: για να μην νομιμοποιήσει την πολιτική αθλιότητα τα κάνει όλα.

Πάντως, πρέπει να του αναγνωρίσουμε κάτι. Μπορεί ο κόσμος να φτωχοποιήθηκε επί της κυβέρνησής του, αλλά νιώθει ασφάλεια. Για παράδειγμα, δεν πρόλαβε να χάσει η ΝΔ στις Ευρωεκλογές πέρυσι το καλοκαίρι, και αμέσως συνέλαβε το Μαζιώτη. Δεν πρόλαβε να ανακοινώσει τις βουλευτικές και συνέλαβε τον Ξηρό. Αυτά δεν είναι τυχαία πράγματα. Η ΝΔ έχει αντανακλαστικά. Και μην ακούτε τώρα κάτι συνωμοσιολόγους σαν τους από κάτω που το είχαν προβλέψει:

Οι @33_3_33 και @blacktom1961 είναι προφανώς τίποτα άπλυτοι θολοκουλτουριάρηδες ΣΥΡΙΖΑίοι που δεν πατάνε ποτέ στην εκκλησία. Σαν τη Δούρου, που την κατήγγειλαν ο Πλεύρης και ο Άδωνις, που κάποτε αποκαλούσε τρικ το Άγιο Φως, ότι έλειπε από την Πρωτοχρονιάτικη δοξολογία στον Άγιο Διονύσιο. Γιατί, κυρά μου, πώς θες να κυβερνήσεις και δεν πας να ανάψεις ένα κεράκι, να κάνεις το σταυρό σου, να πεις την προσευχή σου, να κάνει έτσι ο θεός το αυτί του να ακούσει τι έχεις να του πεις; Γίνεται διακυβέρνηση σε ευρωπαϊκή χώρα το 2015 χωρίς το Θεό αγκαζέ;

Δεν αισθάνομαι καλά.

Μόλις είδα ότι είπε ο ΓΑΠ: Θα πολεμήσουμε αυτούς που θέλουν την εξουσία για δικό τους όφελος.

LOL, ρε φίλε! Δεν υπάρχει αυτή η χώρα!

πηγή

“Θετική Ενέργεια”: η μάστιγα της εποχής

Θετική ενέργεια: η εικονική αυτοπραγμάτωση και η νομιζόμενη άμυνα των ατόμων που βλέπουν παντού απειλές και εχθρούς, και πιστεύουν ότι τα ξορκίζουν πείθοντας τον κόσμο ότι περνάνε και νιώθουν τέλεια.

Κάτι σαν το ‘είμαι καλά, περνάω μια χαρά, θέλω να του πεις ψέματα’ της Πέγκυς Ζήνα. Όλα είναι εντάξει επειδή έτσι αποφάσισαν να δηλώσουν. Και γύρω γύρω πέφτουν βόμβες και μαχαιρώματα. Από συναισθηματικό καταφύγιο, το δόγμα της θετικής ενέργειας έχει εξελιχθεί σε ολόκληρο σύστημα σκέψης και αντίληψης, που ασυλλόγιστα εξωραΐζει και την πιο σκατένια πτυχή των πραγμάτων, προς όφελος της νηπιακής ψυχολογίας του εκάστοτε θιασώτη της.

Για κάποιους ανθρώπους είναι απλώς αδύνατο να αποδεχτούν ότι πέρα από τις καλές, υπάρχουν και οι πραγματικά αισχρές, ανυπόφορες, ελεεινές στιγμές στη ζωή. Και τέλος. Χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς περαιτέρω διαπραγματεύσεις. Plain shit. Αντιδραστικά, και σε πλήρη άρνηση όντες, επιλέγουν όχι να διδαχθούν κάτι από την ατυχία, αλλά να τη μεταμφιέσουν σε κάτι αισιόδοξο, λες και τα λόγια με τα οποία περιβάλλεται μία μαλακία θα την κάνουν λιγότερο μαλακία. Η όλη εκστρατεία κουκουλώματος και βαυκαλισμού αποκτά σχεδόν δικτατορικές διαστάσεις, καθώς οι υποστηρικτές της προσπαθούν να την επιβάλουν στους άλλους με το ζόρι, προκρίνοντας τη μόνιμη ευφορία τους ως την μοναδική πρέπουσα στάση ζωής. Με το που κάποιος επιχειρήσει να αμφισβητήσει τη σκοπιμότητα και την αυθεντικότητα του κύματος αγάπης που εκπέμπουν επί παντός επιστητού, κηρύσσουν ιερό πόλεμο και του επιτίθενται λες και πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό τους. Και, εδώ που τα λέμε, είναι πράγματι εχθρός τους, γιατί εκπροσωπεί τον μέσο όρο της πραγματικότητας, την άβολη κανονικότητα που εξισορροπεί καλό και κακό, της οποίας και αποτελούν εμμονικούς αρνητές.

Το λυπηρό με τους οπαδούς της αυτιστικής “θετικής ενέργειας” (πέραν της παρανοϊκής αλλοίωσης της πραγματικότητας καθεαυτήν) είναι ότι με την καταχρηστική εξομοίωση καλού και κακού, έχουν πάψει να διακρίνουν και να εκτιμούν το πραγματικά καλό, αυτοτελώς. Αφού όλα είναι εν δυνάμει υπέροχα, τίποτα δεν ξεχωρίζει – τα πάντα συναποτελούν μία χλιαρή σούπα η οποία τους θρέφει τόσο όσο χρειάζεται, καθημερινά. Καμία εξέλιξη, καμία αλλαγή, καμία πρόοδος, “αγάπη μόνο” και αποκρουστικά είδωλα καταναγκαστικής ευθυμίας και προγραμματισμένης φυσιολογικότητας. Η μόνη φάλτσα νότα στη μελωδία είναι όσοι αρνούνται να ενταχθούν στην ενορχήστρωση.

Έχοντας συναναστραφεί αυτούς τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ‘θελα, έχω συμπεράνει ότι η εμμονή τους στην ωραιοποίηση του περιβάλλοντος είναι ως επί το πλείστον τακτική επιβίωσης -υποβολιμαία πολλές φορές- αλλά αληθινά απαραίτητη για την διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας τους. Πρόκειται για άτομα που δεν έχουν ούτε το σθένος ούτε την απαραίτητη συγκρότηση για να διαχειριστούν την εμετική δουλειά, το άπληστο αφεντικό, τους ανεπαρκείς φίλους τους ρεαλιστικά, γι’ αυτό και καταλήγουν να παραμετροποιούν το όλο σκηνικό εικονικά, να το αναβαπτίζουν, και να το αντιμετωπίζουν όπως θα του έπρεπε, αν ήταν άλλο. Πάρτε ως παράδειγμα τις κοινωνικές κλίκες που ευδοκιμούν σε κάθε σύγχρονο κύκλο, με άτομα που στην καλύτερη περίπτωση μισιούνται, αλλά για κάποιο λόγο υποδύονται τους αγαπημένους κοινωνούς ενός αμοιβαίου οράματος, μιας μεγάλης αγάπης την οποία όλοι χαϊδεύουν δημοσίως αλλά κανείς δεν εννοεί ιδιωτικά.

Από την άλλη, βέβαια, δεν πρέπει να παραγνωριστεί η σπεκουλαδόρικη πλευρά του πράγματος, η πολιτική (κυρίως) εμπορευματοποίηση της “θετικής ενέργειας” που συσπειρώνει ανερμάτιστο κόσμο γύρω από μια κοινή ιδέα για να πυροδοτήσει στοχευμένες επιθέσεις κατά ιδεολογιών, απόψεων και ατόμων. Όποιος σου χαλάει τη θετική ενέργεια, άλλωστε, είναι πιθανότατα φασίστας (τι ωραία που φοριέται αυτή η έννοια όταν τη νοηματοδοτείς υποκειμενικά), και πρέπει να τον πατάξεις άμεσα. Παράλληλα, η ομαδοποίηση κάτω από την ομπρέλα της “θετικής ενέργειας” είναι μία εξαιρετικά αποδοτική τεχνική αποπροσανατολισμού του κόσμου απ’ ό, τι τον υπονομεύει και τον βλάπτει κατ’ ουσίαν. Το σκεπτικό είναι χριστιανικής δογματικής σύλληψης με χιπστερίζον, όμως, περίβλημα: Δεν ασχολούμαστε με το κακό, του γυρνάμε και το άλλο μάγουλο, και στο μεταξύ διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στο βάψιμο παγκακιών και στις δωρεάν αγκαλιές στους δρόμους. Επενδύοντας αποκλειστικά στη φροντίδα του αισθητικού περιγράμματος της ζωής μας και εξαρτώντας από το τελευταίο τη διάθεσή μας, αποστασιοποιούμαστε πρακτικά και ιδεολογικά από τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, αφήνοντάς τα στη διακριτική ευχέρεια “των μίζερων που μας ζαλίζουν με τον αρνητισμό τους”.

Η άδολη αισιοδοξία είναι μια έννοια εντελώς διαφορετική από την επίπλαστη νιρβάνα του προζακισμού, και συνιστά γνώρισμα ανθρώπινο. Ως ανθρώπινο γνώρισμα, λοιπόν, δεν είναι ανεξάντλητο, δεν είναι μόνιμο, δεν ισχύει παντού και πάντοτε. Είναι οκ να μην είσαι διαρκώς οκ – το ζητούμενο, άλλωστε, ποτέ δεν ήταν να είσαι συνέχεια καυλωμένος. Ρεαλισμός δεν σημαίνει μιζέρια, σημαίνει μέτρο στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Επομένως, συνέλθετε λιγάκι, φίλοι μου, που ξεκινήσατε δεύτερη καριέρα ως ευαγγελιστές της αγάπης και της ομόνοιας. Κάτι δεν πάει καλά με την ιεραποστολή σας και κατά βάθος το ξέρετε.

πηγή

Η τελευταία συνέντευξη του Carl Sagan (1934-1996)

O Sagan με πικρία μας αναφέρει ότι ενώ ζούμε σε μια εποχή που βασίζεται στην επιστήμη και την τεχνολογία, οι πολιτικοί οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με καμία από τις δύο. Ταυτόχρονα οι πολίτες δεν θέλουν να γνωρίζουν για τίποτα από τα δύο, συνεπώς όμως τότε ποιός είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις σε μια Δημοκρατία για το ποιό θα είναι το μέλλον εκείνο που επιστήμη και τεχνολογία προδιαγράφουν μπροστά μας! Αυτή λοιπόν η εύφλεκτη κατάσταση άγνοιας και ισχύος κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα εκραγεί μπροστά στα μάτια μας.
Ένα επιπλέον αντικείμενο ανησυχίας του Σάγκαν αναδύεται μέσα από το ότι η επιστήμη δεν είναι απλά ένα “σεντούκι με μυστικά και γνώσεις” αλλά ένας τρόπος σκέψης, ένας τρόπος αντιμετώπισης και ανάκρισης του κόσμου με σκεπτικισμό και την λεπτή αίσθηση της κατανόησης του ανθρώπινου σφάλματος σε αυτή τη διαδικασία. Αν δεν είμαστε ικανοί με σκεπτικισμό να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους που καρπώνονται την εξουσία όταν οι τελευταίοι μας λένε το τι είναι σωστό και τι λάθος, τότε γινόμαστε έρμαια και αθύρματα μιας μεροληπτικής και καθόλου ευχάριστης “τυχαιότητας” για τον κάθε τσαρλατάνο πολιτικό, ή θρησκευτικό ηγέτη που θα μας πλευρίσει.
Όπως είχε πει και ο Τζέφερσον, δεν είναι αρκετό να συμπεριλάβουμε απλά κάποια δικαιώματα στο Σύνταγμα, οι πολίτες θα πρέπει να αποκτήσουν τέτοια μόρφωση ώστε να είναι ικανοί να εξασκήσουν με αυτήν τον σκεπτικισμό τους, διότι διαφορετικά δεν θα διοικούν ποτέ οι πολίτες τη χώρα και τη Δημοκρατία αλλά ολοκληρωτικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις τους πολίτες.

 

Βιογραφικό του Carl Sagan από την Wikipaidia