Η Ευτυχία είναι “αλλού”… όπως και το “είναι” επίσης.

Ευτυχία είναι το να έχεις σκάψει τον εαυτό σου και έπειτα να έχεις συμπορευτεί με τον κόσμο και τους ανθρώπους για να γνωρίσεις ένα μακρινό πραγματικό όνειρο, το οποίο αν ποτέ κάποτε τελικά το κατακτήσεις, αυτό, απρόσμενα εντελώς, να σε κάνει να βιώσεις ένα ταξίδι ακόμη παραπέρα, στο άπειρο.
Μόνο αυτή η “μικρή” έκπληξη μπορεί, επιφανειακά τουλάχιστον, να περιγράψει και να δώσει κάποιο νόημα στο τι θα μπορούσε να είναι η ευτυχία… Είναι η γλυκιά γεύση όλων όσων κείτονται ανάμεσα στο όριο της φαντασίας μας και το πολύ μα πολύ πιο πέρα…
Με λίγα λόγια, η ευτυχία είναι αλλού… αλλού εντελώς όμως! Έξω από την συνείδησή μας και συνεπώς έξω και από όσα μπορούμε να αντιληφθούμε και να προσδιορίσουμε με την μεζούρα, κατά μια έννοια, έξω από όσα υπάρχουν.
Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι για να την κατανοήσουμε, ώστε δηλαδή να μπει στον κόσμο του υπαρκτού, πρέπει πρώτα η ίδια να γίνει παρελθόν, οπότε, εκ των πραγμάτων τότε, παύει να “είναι”… Και όταν περάσει στο “ήταν”, αυτομάτως παύει να υπάρχει στον κόσμο του “είναι”, το οποίο τόσο φευγαλέα το διασχίζει συνήθως… Και αυτό το ρημάδι το “είναι”, εκτός από το ότι είναι απειροστικά σύντομο, είναι επίσης και αυτό, “αλλού”.
Όλα τα άλλα νομίζω ότι αποτελούν έναν συμβιβασμό του συνειδητού, μιά θεώρηση, την εντύπωση, την προβολή μιας εικόνας, ή κατάστασης, που στην πλέον ευχάριστη εκδοχή τους θα τα αποκαλούσα ευδαιμονία…
Άντε τώρα να βρεις την ευτυχία και να την “προλάβεις” πριν σου διασχίσει το είναι.